每忆闲眠处,朝阳最上峰。溪僧来自远,林路出无踪。败褐黏苔遍,新题出石重。霞光侵曙发,岚翠近秋浓。健羡机能破,安危道不逢。雪残猿到阁,庭午鹤离松。此地虚为别,人间久未容。何时无一事,却去养疏慵。
孝弟须知是本根,万般功行且休论。
圣门事业无多子,守此心为第一门。
贯索星明□数年,因之四海共骚然。何方彩凤翔天□,喜得金鸡下棘巅。
燕谷有春随暖律,鳄溪无影混□泉。迩来潦倒聋偏甚,犹听讴歌沸二天。
千门俨西汉,万户擅东京。凌云霞上起,鳷鹊月中生。
风尘暮不息,萧筦夜恒鸣。唯当卖药处,不入长安城。
汉室亏皇象,干坤未即宁。
奸臣与逆子,摇岳复翻溟。
权表分江域,曹袁斗夏垌。
虎奔咸逐逐,龙卧独冥冥。
從众非无术,欺孤乃不经。
惟思恢正道,直起复炎灵。
管乐韬方略,关徐骇观听。
一言俄遻至,三顾已忘形。
南既清蛮土,东期赤魏廷。
出师功自著治国志谁铭。历劫兵如水,
临秦策若瓴。举声将溃虏,
横势欲逾泾。仲达耻巾帼,
辛毗严壁扃。可烦亲细务,
遽见堕长星。战地悲陵谷,
来贤赏德刑。意中流水远,
愁外旧山青。想像音徽在,
侵寻毛骨醒。迟留慕英气,
沉欢抚青萍。
六符摇斗极,八座冠文章。
规宪存中府,动庸入太常。
百媚千娇出浴时,君王凝盼转魂迷。
香肌犹恐红绡重,可忍他年践马蹄。
曾是皇家几世侯,入云高第照神州。柳遮门户横金锁,花拥弦歌咽画楼。锦袖妒姬争巧笑,玉衔骄马索闲游。麻衣酷献平生业,醉倚春风不点头。柳底花阴压露尘,醉烟轻罩一团春。鸳鸯占水能嗔客,鹦鹉嫌笼解骂人。騕褭似龙随日换,轻盈如燕逐年新。不知买尽长安笑,活得苍生几户贫。
杏花零落柳毵毵,独倚危栏望碧潭。春到江南肠已断,况无春色到江南。
忆昔先人辞玉京,君家父子来相迎。开轩岸帻耽松雪,酒酣落笔沧溟惊。
周南留滞有遗命,剪薄滥欲追群英。明当尽节报天子,从此云间吹玉笙。