倡楼启曙扉,杨柳正依依。莺啼知岁隔,条变识春归。
露叶凝愁黛,风花乱舞衣。攀折聊将寄,军中音信稀。
竹轩晓星晷,解剥究玄理。
试以厮养卒,一一见出处。
予欲老江干,因君忽奋起。
戒涂上帝京,老骥思千里。
吾岂富贵徒,此意共谁语。
君来访我时,冰雪蹑穿履。
风吹漆纱巾,使我常念汝。
侍郎妙笔世莫如,侍郎恩赐常满车。玄天坛上泥金字,大道殿中漱玉书。
朝入直庐衣狮子,暮归邸第著飞鱼。近承诏旨许驰驿,楼船画舫还故闾。
笑吾文章空磊落,垂老无成跨蹇驴。
红衣撩乱水泉香,醉眼惊看非此乡。满目烟霞生物色,无情鱼鸟任猖狂。
翠盘琛丽流明月,宝盖攒罗迥昊苍。更见一枝然水底,天教神女浴沧浪。
勿言春尽春还至,少壮看花复几回。
今日已从愁里去,明年更莫共愁来。
剑南风景腊前春,山鸟江风得雨新。
莫怪送君行较远,自缘身是忆归人。
剑南此时正是腊月前的春景,山中的鸟儿伴着江风细雨让人顿感清新的春天气息。
不要嗔怪我陪你走了这么远,我自己也是出门在外想家的人。
向来得意在烟霞,失脚黄尘负岁华。过却海棠浑不省,梦中犹自咏梅花。
巫山巫峡长,垂柳复垂杨。同心且同折,故人怀故乡。
山似莲花艳,流如明月光。寒夜猿声彻,游子泪沾裳。
天南义旅起堂堂,司隶威仪旧帝乡。
小挫纵然闻洱海,大勋终望集昆阳。
一成兴夏诛寒浞,三户亡秦忆楚王。
好待收京传露布,十三陵畔奠先皇。
独望东南日向晡,风高雪尽雁行孤。青山天际连于越,白水秋来满太湖。
海内干戈犹烂熳,舍西园圃近荒芜。文章未必能经世,深愧飘蓬岁月徂。