与君白黑太分明,纵不相亲莫见轻。
我每夜啼君怨别,玉徽琴里忝同声。
【琴曲有乌夜啼、别鹤怨。】
常爱西亭面北林,公私尘事不能侵。共闲作伴无如鹤,
与老相宜只有琴。莫遣是非分作界,须教吏隐合为心。
可怜此道人皆见,但要修行功用深。
画梁朽折红窗破,独立池边尽日看。
守得苏州船舫烂,此身争合不衰残。
耿耿旅灯下,愁多常少眠。思乡贵早发,发在鸡鸣前。
九月草木落,平芜连远山。秋阴和曙色,万木苍苍然。
去秋偶东游,今秋始西旋。马瘦衣裳破,别家来二年。
忆归复愁归,归无一囊钱。心虽非兰膏,安得不自然。
展开阅读全文
昨与美人对尊酒,朱颜如花腰似柳。今与美人倾一杯,
秋风飒飒头上来。年光似水向东去,两鬓不禁白日催。
东邻起楼高百尺,璇题照日光相射。珠翠无非二八人,
盘筵何啻三千客。邻家儒者方下帷,夜诵古书朝忍饥。
身年三十未入仕,仰望东邻安可期。一朝逸翮乘风势,
金榜高张登上第。春闱未了冬登科,九万抟风谁与继。
不逾十稔居台衡,门前车马纷纵横。人人仰望在何处,
造化笔头云雨生。东邻高楼色未改,主人云亡息犹在。
金玉车马一不存,朱门更有何人待。墙垣反锁长安春,
楼台渐渐属西邻。松篁薄暮亦栖鸟,桃李无情还笑人。
忆昔东邻宅初构,云甍彩栋皆非旧。玳瑁筵前翡翠栖,
芙蓉池上鸳鸯斗。日往月来凡几秋,一衰一盛何悠悠。
但教帝里笙歌在,池上年年醉五侯。
湛湛玉泉色,悠悠浮云身。闲心对定水,清净两无尘。
手把青筇杖,头戴白纶巾。兴尽下山去,知我是谁人。
云露青天月漏光,中庭立久却归房。
水窗席冷未能卧,挑尽残灯秋夜长。
头青眉眼细,十四女沙弥。夜静双林怕,春深一食饥。
步慵行道困,起晚诵经迟。应似仙人子,花宫未嫁时。
雪消冰又释,景和风复暄。满庭田地湿,荠叶生墙根。
官舍悄无事,日西斜掩门。不开庄老卷,欲与何人言。