花残雨又风,飘紫复飘红。
不到三春尽,都经数夜空。
绕阑仍聚散,逐水尚西东。
可惜多情蝶,徘徊晚照中。
寺中闻说牡丹花,多少人争耳傍誇。潦倒参军来看晚,数枝已谢病僧家。
潇洒石池边,清标出自然。东风零乱后,蜕甲玉蜿蜒。
海棠袅袅弄胭脂,雨入枝头睡正宜。
最是高人有遗恨,杜陵因甚却无诗。
卖花担上,
买得一枝春欲放。
泪染轻匀,
犹带彤霞晓露痕。
怕郎猜道,
奴面不如花面好。
云鬓斜簪,
徒要教郎比并看。
年年雪里,常插梅花醉。挼(ruó)尽梅花无好意,赢得满衣清泪。
今年海角天涯,萧萧两鬓(bìn)生华。看取晚来风势,故应难看梅花。
小时候每年下雪,我常常会沉醉在插梅花的兴致中。后来虽然梅枝在手,却无好心情去赏玩,只是漫不经心地揉搓着,却使得泪水沾满了衣裳。
今年梅花又开放的时候,我却一个人住在很偏远的地方,而我耳际短而稀的头发也已斑白。看着那晚来的风吹着开放的梅花,大概也难见它的绚烂了。
挼:揉搓。海角天涯:犹天涯海角。本指僻远之地,这里当指临安。
萧萧两鬓生华:形容鬓发华白稀疏的样子。看取:是观察的意思。观察自然界的“风势”。故应:还应。
花开花落花无悔,缘来缘去缘如水。
花谢为花开,花飞为花悲。
花悲为花泪,花泪为花碎。
花舞花落泪,花哭花瓣飞。
花开为谁谢,花谢为谁悲。
三千宫额翠云房,洗褪铅华浅淡妆。仙掌月明应自怨,东林梦远为谁芳。
波澄夜静花无影,露冷风清玉有香。舞罢霓裳谁得似,六郎清瘦比何郎。
梨云无梦倚黄昏,薄倩朱铅蚀泪痕。宿酒破寒薰玉骨,仙丹偷暖返冰魂。
茜裙影露罗衣卷,霞佩香封缟袂温。回首孤山斜照外,寻真误入杏花村。