地灵丘壑邃,危路入紫烟。
藤萝閟尺水,中有龙潜渊。
青曦弄骄晖,绍兴丙辰年。
嗷嗷周余民,生理谅难全。
令尹谢不敏,来上天公笺。
一念如丝芒,已斡造化权。
夜半雷绕山,雨出山之巅。
凌晨眺四郊,草木亦欣然。
民载神之休,次谓令尹贤。
贤则吾岂敢,庶逭失职愆。
甲兵久不洗,风霾涨尘寰。
兹事非神助,谁其荡腥膻。
物极理必反,否泰如循环。
刘龙傥有意,速起飞九天。
书剑一门去,由来得主盟。
峨冠虽合沓,再鼓已聋盲。
风急鴒原起,云高雁序横。
天衢在咫尺,去去任飞鸣。
秋立雨新霁,气清云自消。
地空银海阔,天净玉丸跳。
把砚承明露,扶儿看碧霄。
病禁凄冷得,不惜到明朝。
煮石烧丹亦可怜,我今无事只烹泉。一般意味人知少,除是当年木邓仙。
历尽江湖白尽头,生涯惟有一扁舟。
醉来吹笛空沙上,鱼自相忘水自流。
五日一石十日水,王宰能事称子美。何因写此长江图,万里风烟来眼底。
闭门读书期致身,天下国家几何理。人生积力久乃知,岂但区区事华丽。
九江绝险禹所经,中涵万古英灵气。丰功伟绩想馀风,霸略雄图见遗趾。
逐臣去国远于天,迁客投荒半为鬼。贤愚虽异迹未陈,历历江山旧游憩。
展图一过深起予,叹息画师良有意。从险入易蜀道难,积微至著牛溪始。
毫端妙刮造化窟,咫尺丹青得玄髓。百年等付桶底间,瀛海蓬山曾可苇。
我诗迟拙不堪传,较似诸君发蒙耳。
西风吹露下秋空,乌鹊无声占碧桐。天气微凉人好睡,阑干闲在月明中。
病起伤春独倚门,唤人鹦鹉隔帘闻。无情最是东风恶,瘦却梨花一片云。
雨声云气暮萧萧,罗扇恩疏井树凋。心事暗随归梦去,壁灯留与可怜宵。
孤凰何翩翩,文采光陆离。昂首鸡鹜侪,中心怀伤悲。
羽翮日以长,奋身起高蜚。朝阳丽崇冈,青青梧桐枝。
爰止梧桐枝,和鸣亦喈喈。竹花已作实,可以疗子饥。
万物有本根,失类诚匪宜。子为王者瑞,天理奚罔知。
愿言垂鸿猷,显扬方自兹。