鞦韆旧俗讲堂东,稚子相呼我半聋。莫对春风思拍拍,应随释氏说空空。
染红濡绿诗魂远,去国怀乡客意同。先冢纸钱投未得,几声啼鸟落花中。
竹院闲来春正迟,箨龙犹自有孙枝。野夫岂识寻芳意,为爱光风面面吹。
蒿目黄尘扰扰间,出门偶到鹤林山。仙花僧竹俱陈迹,白日青天祇自闲。
林峦残雪霁,净土独游频。
鸟似忘机客,山疑入定人。
灵花飘不尽,古木自无春。
坐悟衣珠在,空经累劫贫。
妾乘油璧车。
郎骑青骢马。
何处结同心。
西陵松柏下。
希贤希圣又希天,治国齐家此一肩。德业文章传世久,我今宜勉自童年。
飓风吹沙沧海翻,鱼龙鼎沸烟尘昏。群雄窃据宇内裂,纵横杀戮相并吞。
吴山之东越江曲,贼势猖狂肆残毒。平凉千里烟火稀,豺虎纵横绕空谷。
周家父子耽文儒,流离奔窜无安居。一朝邂逅入俘虏,仓皇宁顾千金躯。
若翁视子心犹苦,况是高堂有大母。子欲捐生赎父身,愿得承颜慰延伫。
强贼凭陵恣忍心,缚之竟坠中流深。嗟哉孝子义不辱,牵衣随父行俱沈。
彝伦泯坠王纲坏,白日无光泣神鬼。长遣当年双旅魂,遗恨今犹结渊水。
真人御宇诛强凶,万方尽入甄陶中。史官采录笔懿行,令名耿耿垂无穷。
濯陇雨晴春水生,人人驱犊陇头耕。太平不在笙歌里,只听前村打稻声。
故人何处望,秋色满江濆。入水溪虫乱,过桥山路分。
鹤归松上月,僧入竹间云。莫惜中宵磬,从教梦里闻。
商道昔波荡,周王纲九围。
二子如冥鸿,翩然独高飞。
周粟固可耻,薇亦周之薇。
云胡挟孤愤,了不悟众诽。
天地有正气,日月无斜晖。
惜哉权一字,谬误无已时。
武德纣之虐,贤者诚知之。
为欲扶此教,之死不原违。
吁嗟臣道薄,千载常凄其。
欲上西山望,草际露未晞。