独行曼曼绕江湄,正是春风日暮时。折得芳馨无所遗,寄怀空诵碧云诗。
春阴春晴往复佳,园花落去逢山花。
城中小驻欲十日,坐觉老眼孤芳华。
中团寺前惯休歇,故向博山寻曲折。
眼中奇处要使传,倚赖笔端真有舌。
官梅亲手种,山阁听僧修。
授简惭吾事,登高企胜流。
葭莩元有托,桑梓近临州。
愧我资身拙,从公但食谋。
昨夕斜阳照墟落,今晨细雨暗檐楹。
田夫荷笠趋田去,织妇连机竞织声。
畏馁但忧瓶粟罄,怕寒聊倚鬓丝明。
古来名士多如此,底事于予亦麽生。
山鹧鸪,朝朝暮暮啼复啼,啼时露白风凄凄。
黄茅冈头秋日晚,苦竹岭下寒月低。畬田有粟何不啄,
石楠有枝何不栖。迢迢不缓复不急,楼上舟中声暗入。
梦乡迁客展转卧,抱儿寡妇彷徨立。山鹧鸪,
尔本此乡鸟,生不辞巢不别群,何苦声声啼到晓。
啼到晓,唯能愁北人,南人惯闻如不闻。
斜凭绣床愁不动,红绡带缓绿鬟低。
辽阳春尽无消息,夜合花前日又西。
自惭拙宦叨清贵,还有痴心怕素餐。或望君臣相献替,可图妻子免饥寒。性疏岂合承恩久,命薄元知济事难。分寸宠光酬未得,不休更拟觅何官。
天地深恩讵可忘,寤生忠孝两俱亡。身从何出翻囚母,国是谁封敢射王。
喝破炎尘一锡飞,迂程千里访衰迟。
袖中明月无时价,面上清风似故知。
契顺何求惟勇义,参寥欲去且谈诗。
便应立脚五山顶,未死相闻倘有期。
王谢风流堕渺茫,黯然怀旧见新堂。
山无多树夕阳远,梅始一花春意长。
燕去有时来画屋,鹤飞何日到青冈。
休言枉洒新亭泪,犹胜如今似醉乡。