周宣大猎兮岐之阳,刻石表功兮炜煌煌。
石如鼓形数止十,风雨缺讹苔藓涩。今人濡纸脱其文,
既击既扫白黑分。忽开满卷不可识,惊潜动蛰走云云。
喘逶迤,相纠错,乃是宣王之臣史籀作。
一书遗此天地间,精意长存世冥寞。秦家祖龙还刻石,
碣石之罘李斯迹。世人好古犹共传,持来比此殊悬隔。
疏疏密密,漠漠纷纷,乍舞风无力。残砖断础,才转眼、化作方圭圆璧。非花非絮,似骋巧、先投窗隙。立小楼、不见青山,万里鸟飞无迹。休邻冻梗冰苔,算飞入园林,都是春色。年华婉娩,谁信道、老却梁园词客。踏青近也,且一白、何消三白。把一白、分与梅花,要点寿阳妆额。
疏雨洗空旷,秋标惊意新。
大热去酷吏,清风来故人。
樽(zūn)酒酌(zhuó)未酌,晓花颦(pín)不颦。
铢(zhū)秤(chèng)与缕雪,谁觉老陈陈?
稀稀疏疏的小雨像是把天空洗过,天空显得格外的空旷,初秋的气象令人意外的清新。
夏天的酷热就像滥用刑法残害人民的官吏一去不复返,清风袭来犹如老友相逢。
拿起酒杯对饮还没有喝,傍晚的花朵皱起来还未凋落。
秋收的粮食称重去买卖,谁会发觉这些是陈年的粮食呢?
空旷:指广阔的地方。秋标:秋初,秋天开始。
酷吏:指滥用刑法残害人民的官吏。故人:旧交;老友。
樽酒:杯酒。颦:表示皱眉。
铢秤:宋代以铢为最小计量单位的秤。二十四铢为一两。陈陈:指陈年的粮食。
蚤岁驰英誉,清时荷宠光。一官初授职,千里促行装。
柳市沽新酒,离亭送夕阳。征商明到处,应是羡才良。
数幅生绡上,形容万态心。坐窥天下胜,何用远登临。
水国微茫境物閒,洪涛九派护禅关。帆樯下上淮连浙,楼殿高低寺裹山。
潮驾金鳌来海上,天留玉府在人间。凭阑落日芦风起,时有鱼龙听法还。