高陵自可眺,况复更层楼。
峨峨众山翠,活活寒溪流。
新篁未扫箨,缘险已修修。
曲道出林杪,飞宇跨城头。
春余众芳歇,子结累蔓抽。
庭空野鼠窜,日暝啼禽留。
谁知郡府趣,适有林壑幽。
主人易吾土,惟袭是瀛洲。
伊我去闾井,尔来三十秋。
昔望白云下,今从轻轩游。
萧萧风雨暗林塘,难醉龙山落帽觞。白苧怀人当五夜,黄花留客过重阳。
金门恍惚看鹓序,玉署参差过雁行。满坐青云名胜在,雄谈谁柰孟嘉狂。
履道坊西角,官河曲北头。林园四邻好,风景一家秋。
门闭深沈树,池通浅沮沟。拔青松直上,铺碧水平流。
篱菊黄金合,窗筠绿玉稠。疑连紫阳洞,似到白蘋洲。
僧至多同宿,宾来辄少留。岂无诗引兴,兼有酒销忧。
移榻临平岸,携茶上小舟。果穿闻鸟啄,萍破见鱼游。
地与尘相远,人将境共幽。泛潭菱点镜,沉浦月生钩。
厨晓烟孤起,庭寒雨半收。老饥初爱粥,瘦冷早披裘。
洛下招新隐,秦中忘旧游。辞章留凤阁,班籍寄龙楼。
病惬官曹静,闲惭俸禄优。琴书中有得,衣食外何求。
济世才无取,谋身智不周。应须共心语,万事一时休。
张君何为者,业文三十春。尤工乐府诗,举代少其伦。
为诗意如何,六义互铺陈。风雅比兴外,未尝著空文。
读君学仙诗,可讽放佚君。读君董公诗,可诲贪暴臣。
读君商女诗,可感悍妇仁。读君勤齐诗,可劝薄夫敦。
上可裨教化,舒之济万民。下可理情性,卷之善一身。
始从青衿岁,迨此白发新。日夜秉笔吟,心苦力亦勤。
时无采诗官,委弃如泥尘。恐君百岁后,灭没人不闻。
愿藏中秘书,百代不湮沦。愿播内乐府,时得闻至尊。
言者志之苗,行者文之根。所以读君诗,亦知君为人。
如何欲五十,官小身贱贫。病眼街西住,无人行到门。
铁凿金锤殷若雷,八滩九石剑棱摧。竹篙桂楫飞如箭,
百筏千艘鱼贯来。振锡导师凭众力,挥金退傅施家财。
他时相逐四方去,莫虑尘沙路不开。
七十三翁旦暮身,誓开险路作通津。夜舟过此无倾覆,
朝胫从今免苦辛。十里叱滩变河汉,八寒阴狱化阳春。
我身虽殁心长在,暗施慈悲与后人。
结交不在久,倾盖如平生。
识子今几日,送别亦有情。
子生公相家,高义久峥嵘。
天才既超诣,世故亦屡更。
譬如追风骥,岂免羁与缨。
念我山中人,久与麋鹿并。
误出挂世网,举动俗所惊。
归田虽未果,已觉去就轻。
河阳岂云远,出处恐异程。
便当従此别,有酒无徒倾。
凤凰览德辉,远引不待遣。
鷾鸸恋庭宇,倏忽来千转。
那将坐井蛙,而比谈天衍。
蠹鱼著文字,槁死犹遭卷。
老牛疲耕作,见月亦妄喘。
东坡方三问,南禅已五反。
老人但目击,侍者方足茧。
最后六虫篇,深寄恨语浅。
老疾逢秋体自轻,披衣暂起绕床行。
隙风不断灯将灭,檐雨如倾阶欲平。
鳏叟何尝愁枕冷,病夫未免待窗明。
拂书洗砚龟堂上,幽事谁知日有程?
兰陵美酒郁金香,玉椀盛来琥珀光。但使主人能醉客,不知何处是他乡。
团团七华扇,名在制久缺。
感君裂纨素,与蒙却烦暍。
入手讶如珪,映容疑学月。
玩之炎气消,握之微风发。
却愿暑长在,无使君暂歇。