重重千百树,策杖自徘徊。万绿破深瓮,孤云兀废台。
风吹雁毛落,秋引酒悲来。无限茫茫意,谁同醉此杯。
一径坡陀里,山行已早秋。乱峰回落日,瘦马倦长邮。
渔渡枫林暗,人家槲树稠。休文饶古致,展卷思悠悠。
一篱秋色印寒沙,风味柴桑处士家。不耐骑驴城里去,屋南山下踏槐花。
青云乔木古,翠竹远山青。昨夜东风暖,池塘草未生。
绿树簇浓阴,草亭结幽境。山隙补遥天,林杪露帆影。
渡头落日闲,溪流一何迥。云际忽钟声,野寺傍孤岭。
地僻往还稀,市远鸡犬静。茅屋三两间,翛然篱落整。
中有太古人,独与尘市屏。名利两不知,心共白云冷。
汉武爱边功,李陵提步卒。转战单于庭,身随汉军没。
李陵不爱死,心存归汉阙。誓欲还国恩,不为匈奴屈。
身辱家已无,长居虎狼窟。胡天无春风,虏地多积雪。
穷阴愁杀人,况与苏武别。发声天地哀,执手肺肠绝。
白日为我愁,阴云为我结。生为汉宫臣,死为胡地骨。
万里长相思,终身望南月。
人间何处无仙源,尘中回首空云烟。武陵胜游那可复,流水已逝花徒然。
龙眠才子独超俗,矫如白鹤清如泉。潘江陆海竟倾泻,偶尔逸兴追斜川。
出世有心非避世,置身早在家山前。鸭头小艇落君手,桃花锦浪波翻天。
飞红如雨点襟袖,风流直与春争妍。清溪百曲见平陆,可有秦人旧种田。
莫笑南阳刘子骥,重来已是三千年。向闻安期洒醉墨,烂霞十里烘婵娟。
移船不羡天上坐,酌酒竟就花间眠。人生到此自可乐,何必采药求神仙。
问津我亦抱夙志,誓将短棹来延缘。但恐君才方负济川望,安能扁舟共泛再续《桃源》篇。
闲情不可住,一往上孤亭。行云非草草,贞石自惺惺。
雁寄将来信,山留不了青。彼吟泽畔者,辛苦作《骚》经。
秋风白露荻花鲜,万顷波光接远天。怅望伊人何处是,孤舟荡漾夕阳边。
小栏閒品玉参差,偷眼娇花绽几枝。曲罢巡檐聊骋望,秦楼烟雨正迷离。