平生腊八日,借钵受斋糜。
客路岁将晚,旅庖晨不炊。
持杯从破律,遣兴自吟诗。
何日依禅宿,钟鱼自有时。
江乡有奇蔬,本草记菝葜。
驱风利顽痹,解疫补体节。
春深土膏肥,紫笋迸玉裂。
烹之芼姜橘,尽取无可辍。
应同玉井莲,已过猫头茁。
异时中州去,买子携根拨。
免令食蔬人,区区美薇蕨。
黄帘翠幕断飞蝇,午影当轩睡未兴。
枕稳海鱼鑴紫石,扇凉山雪画青缯。
廊阴日转雕栏树,坐冷风生玉碗冰。
满案诗书尘蠹甚,故应疏懒过炎蒸。
月拥层城万堞开,天垂极浦片帆来。如霞独赏长康语,似练还惊谢朓才。
拂袖中原堪落拓,曳裾公等重徘徊。亦知为侠轻分手,明夜谁同酒一杯。
初日固自雄,不如初月色。诸岭犹黯■,此亭最先得。
微辉现眉宇,潜颖窥间隙。丛筱玉破碎,澄波金融液。
呼杯一受之,晶荧若珠珀。使我肺腑间,廓如广寒宅。
衡门启初旦,冉冉岁行益。节序人自欢,焉为同余寂。
块然守一室,惆怅将至夕。天地虽更始,人生无终极。
念欲昉乐端,忧怀纷如积。来者日以新,谁能返畴昔。
余生愉在野,披睹中有获。托素毫翰林,千秋垂金石。
逢掖足禦寒,岂必尽狐白。兴言实起予,偕子臞山泽。
君侯行年三万二千日,颊如桃花发如漆。黄童口吐微妙音,素女手授希夷术。
一岁两枉漓江鱼,问我容鬓今何如。毋论平子盘玉报,许授淮南鸿宝书。
荷君未面伸契阔,少小酰鸡瓮中活。自入维摩不二门,肯从贤圣求解脱。
鱼轩容与夸王国,凤诏联翩出帝州。太母别封加紫绶,将军新第枕丹丘。
称觞珠履三千客,绕膝斑衣十九侯。共晓含饴今日乐,不知丸胆向时愁。
风月宽闲地,溪山隐遯身。
云边安井臼,竹里过比邻。
洗术分岩瀑,烹芝束涧薪。
柴门敲不应,疑是避秦人。
白石青莎一径斜,断无人迹到山家。
梁间归燕避微雨,池面游鱼争落花。
雪鬓但增新感慨,金鞭那复旧豪华。
明窗睡起浑无事,篝火风炉自试茶。