春日金田驩且哗,始因民俗好纷奢。管弦齐奏喧闻野,莺燕高飞不在花。
雕槛凭时见城郭,回廊行处有烟霞。方塘灵石从来信,不独当年太守誇。
林峦露骨草无芽,枯柳吟蝉蹟见沙。
莫道西风全肃杀,行边无处不黄花。
因合谦斋饮,新编得细哦。
髯掀天地阔,足历水云多。
才敏逢青眼,家成隐翠萝。
近闻诗债盛,老退欲停戈。
树杪台城,雾中幕府,弥望路插青郊。清角还来,暮潮初上,愁声尽卷前朝。
叹霸国山川似旧,宫井燕支未湫,春灯燕子,看来一例沈销。
争说东山丝竹,残局里、卧起也无聊。
令威重到,兰成易老,一发江南,魂断谁招。空伫想、蘅州露夕,萝洞花时,便有渔翁载酒,野客携琴,官里何将捉尔曹。
归去未归,泥涂久滞,松菊徒荒,对此躇跱,物换人非,东风泪湿湘皋。
绿阴驰道绕隋宫,拂雨撩烟送晚风。
万树千条都折尽,不堪回首画桥东。
草亭斜倚白云边,石上清风一醉眠。两耳怒涛惊梦破,松花吹满碧栏前。
柳外碧连天,漾翠纹渐平,低蘸云影。应是雪初消,巴山路、蛾眉乍窥清镜。绿痕无际,几番漂荡江南恨。弄波素袜知甚处,空把落红流尽。何时橘里莼乡,泛一舸翩翩,东风归兴。孤梦绕沧浪,苹花岸、漠漠雨昏烟暝。连筒接缕,故溪深掩柴门静。只愁双燕衔芳去,拂破蓝光千顷。
柳下碧粼粼,认曲尘乍生,色嫩如染。清溜满银塘,东风细、参差谷纹初遍。别君南浦,翠眉曾照波痕浅。再来涨绿迷旧处,添却残红几片。葡萄过雨新痕,正拍拍轻鸥,翩翩小燕。帘影蘸楼阴,芳流去,应有泪珠千点。沧浪一舸,断魂重唱苹花怨。采香幽径鸳鸯睡,谁道湔裙人远。
波暖绿粼(lín)粼(lín),燕飞来,好是苏堤(dī)才晓。鱼没浪痕圆,流红去,翻笑东风难扫。荒桥断浦,柳阴撑出扁舟小。回首池塘青欲遍,绝似梦中芳草。
和云流出空山,甚年年净洗,花香不了?新绿(lù)乍生时,孤村路,犹忆那回曾到。余情渺渺,茂林觞(shāng)咏如今悄。前度刘郎归去后,溪上碧桃多少。
水温转暖,湖光粼粼。燕子归来,正好是苏堤春晓。鱼儿潜入湖水,在水面上留下圆圆的波纹;流水带走了缤纷狼藉的落花,还嘲笑东风不能把落花清扫干净。在荒僻的小桥下,有小船从柳阴深处翩翩而出。如今池塘里长满青草,好似当年谢灵运在诗中表达的梦境。
溪水和白云一起流出空山,流水年年冲洗落花,却为何花香不消?看到路上新绿乍生,回想起在这孤村路我曾和友人一起游玩,结伴畅游,吟诗作乐。可惜当日的欢愉已成过去,只是满怀余情不了。上次游玩的地方,此时溪上碧桃是增加了还是有所减少?
粼粼:形容水波碧绿清澈,泛着光亮。苏堤:西湖景色之一为“苏堤春晓”。流红:把红花流走。池塘:池子的岸堤。塘,堤。
绿:清澈的水。这里指暮春新流出的溪水。渺渺:绵绵不绝。茂林觞咏:晋王羲之《兰亭集序》记述了暮春三月三日上巳节在溪边会集,饮酒赋诗的故事。茂林,茂密的树林,指会集的地点。觞,饮酒;咏,咏诗。前度刘郎:意为当日的欢愉。唐刘禹锡《再游玄都观绝句》有“终逃到是归何处,前度刘郎今又来”的诗句。
政是风光欲别时,可堪烟外雨丝丝。
怕看太白余春赋,嫌诵渊明止酒诗。
昼短拟教持蜡炬,愁深悔不下书帷。
自知无计能遮道,任作园林隔岁期。