岁月书无著,穷愁泪暗弹。一身轮疾病,八口耐饥寒;
我本谋生拙,天教到死闲。如何尘世上,难得是平安?
云片飞扶万嶂东,晴痕驰道破鸿蒙。
横斜麦陇吹烟碧,高下花枝脱雨红。
支遁买山同夙愿,橐驼种树有新功。
楼栏对酒莺传句,哦立寒阳两秃翁。
一樽绿酒绿于染,拍手高歌天地险。上得青云下不难,下在黄埃上须渐。少年欢乐须及时,莫学懦夫长泣岐。白日欲沈犹未沈,片月已来天半垂。坎鼓铿钟杀愁贼,挼碎是非佯不识。长短高卑不可求,莫叹人生头雪色。
语玄人不到,星汉在灵空。若使无良遇,虚言有至公。月明千峤雪,滩急五更风。此际若吟力,分将造化功。
檐滴春膏绝,凭栏晚吹生。良朋在何处,高树忽流莺。游寺期应定,寻芳步已轻。新诗吟未稳,迟日又西倾。
海上春风日日颠,山头春色几时妍。清明过了朱明近,未有红芳到眼前。
愁鬓丁年白,寒灯丙夜青。不眠惊戍鼓,久客厌邮铃。汹汹城喷海,疏疏屋漏星。十年穷父子,相守慰飘零。
并州作客意如何,石调重闻掩泪多。回首燕山五年住,一声如听故乡歌。
汪生汪生适何来,头蓬气结颜如灰。囊无一钱买君醉,聊复与尔登高台。
惊人鹰隼飏空去,俯见长云阖且开。江流匹练界遥碧,风劲烟萋莽寒色。
危亭倒瞰势逾迥,平墟指空望疑直。凭高眺远吾两人,心孤兴极牢忧并。
自来登临感游目,况有磊砢难为平。麟麇雉凤世莫别,萧蒿蕙茝谁能名。
颠狂骂座日侘傺,畴识名山属吾辈。著书充栋腹常饥,他年沟壑谁相贷。
一时歌哭天梦梦,咫尺真愁鬼神会。汪生巳矣不复言,眼前有景休怀煎。
愿从化作横江鹤,来往天门采石閒。
策杖江皋每独行,园林二月未闻莺。
红尘陌上应千尺,白发春来又几茎。
自分才疏甘屏迹,久判人弃任浮萍。
汉庭亦有中常侍,安得才如马长卿。