翠奁空、红鸾蘸影,嫣然弄妆晚。雾鬟低颤。飞嫩藕仙裳,清思无限。象床试锦新翻样,金屏连绣展。最好似、阿环娇困,云酣春帐暖。寻思水边赋娟娟,新霜□旧约,西风庭院。肠断处,秋江上、彩云轻散。凭谁向、一筝过雁。细说与、眉心杨柳怨。且趁此、菊花天气,年年寻醉伴。
湘灵瑟鼓潇潇夜,龙女笙吹淡淡秋。
楚曲吴歌互相答,岭猿巴鸟不胜愁。
斑斑残雪啮苔根,寒透罗帏第几层。最是不胜清怨处,玉人和月立黄昏。
渺渺别离愁,皎皎春江月。清愁抱月飞,月没愁未没。
光景信不殊,人乃千里隔。噫嘻乎,人从两地看明月,月自天看两地人。
安得此身作此月,碧天夜夜来相亲。
黄花照眼又经秋,山自青青江自流。
多谢龙头鳌禁客,年年把酒到江楼。
夜深梅印横窗月,纸帐魂清艾亦香。
莫谓道人无一事,也随疏影伴寒光。
须知造物元无物,刚被花光强造端。
认得色空都是幻,南枝非暖北枝寒。
御苑含桃树,花开作雪看。
谁移荒署里,偏助早春寒。
逞素愁金谷,垂珠迟玉盘。
不知萧颖士,何意独相残。
我本不羁士,少年知远游。结交尽豪俊,英风邈难俦。
浩然志四海,垄断非所求。群雄乱天纪,誓将除国雠。
驱马向京邑,道路阻且修。旷望空叹息,失计成淹留。
时哉苟未会,白璧宁暗投。耻同五鼎食,笑视千金裘。
袁丝尚游侠,枚皋事俳优。知己竟不遇,行藏谁与谋。
白日如逝水,冉冉春复秋。人生久羁旅,岂不怀故丘。
芳时倏徂谢,悲绪寒飕飕。容华易憔悴,安能常黑头。
放歌吴门市,洗耳长江流。虽然不得意,常为苍生忧。
心随去雁远,目送孤云愁。夫子东海裔,济代多良筹。
既无陈仲举,虽贤罕见收。何如共脱屣,速驾赴沧洲。
禅客无心忆薜萝,自然行径向山多。
知君欲问人间事,始与浮云共一过。