骚人足奇思,香草比君子。
况此霜下杰,清芬绝兰茞。
气稟金行秀,德备黄中美。
古来鹤发翁,餐英饮其水。
但恐蓬藋伤,课仆加料理。
金盘和露捣胭脂,写出江南第一枝。好似太真初睡起,春寒赐浴华清池。
城楼吹漏声长。玉炉宝篆生光。乱红落尽暗遗香。
浴后残妆。画槛雕楼花鸟,曲屏远挂潇湘。窗前漫整薄罗裳。
无限凄凉。
青源柳叶短,东昌桃花开。暝色春云淡,悠悠鸣雁哀。
浮名知是幻,薄宦愧非才。万里沧溟水,蓬壶安在哉。
云锁千峰雨未开,桃花流水更天台。
刘郎莫记归时路,只许刘郎一度来。
对户一株梅。
新花落故栽。
燕拾还莲井。
风吹上镜台。
娼家怨思妾。
楼上独徘徊。
啼看竹叶锦。
簪罢未能裁。
明朝游上苑,火急报春知。花须连夜发,莫待晓风吹。
桃花春色暖先开,明媚谁人不看来。
可惜狂风吹落后,殷红片片点莓苔。
桃花在渐暖的春色里先于百花绽放,谁能忍住不去看那明媚美丽的颜色?
可惜初春的狂风地吹过以后,那美丽的花瓣却只化成片片血红的颜色点缀在青苔之上。
江梅谷寻树槎牙,雪片飘零梅片斜。
半有和风到窗纸,不知是雪是梅花。
鹿胎点点上轻裘,脑片飘飘入宝篝。
更向佳人妆额看,梅花到底也风流。