风细酒初醒,凭栏别有情。蝉稀秋树瘦,雨尽晚云轻。旅鬓一丝出,乡心寸火生。子牟魂欲断,何日是升平。
拾得移时看,重思造化功。如何飘丽景,不似遇春风。满地馀香在,繁枝一夜空。只应公子见,先忆坠楼红。
四时为第一,一岁一重来。好景应难胜,馀花虚自开。相思九个月,得信数枝梅。不向东门送,还成负酒杯。
琴筝箫管和琵琶,兴满金尊酒量赊。
歌舞留春春似海,美人颜色正如花。
愁鬓丁年白,寒灯丙夜青。不眠惊戍鼓,久客厌邮铃。汹汹城喷海,疏疏屋漏星。十年穷父子,相守慰飘零。
布帆安稳破江行,无限长风万里情。未肯虫鱼笺尔雅,愧看花草不知名。
择交如辨器,取真不取伪。交情如泉洌,可饮不可竭。
悠悠岭上云,卷舒时随风。游水任高下,不自知西东。
斯世本无我,无端落尘中。何所劳智力,位置有苍穹。
君看古贤达,何人计穷通。夙慕陶彭泽,时时诵遗诗。
五柳先生传,更复喜诵之。先生性嗜酒,襟怀不敢知。
闲静云少言,即此已我师。前有阮步兵,臧否绝无辞。
清风俱千古,念释良在兹。
旭日下庭除,春风吹牡丹。闻落洛阳花,佳种殊觏难。
兹独锡嘉名,艳色人所欢。柔枝纷披拂,掩映有猗兰。
尔兰何为者,颇杂众芳间。众芳能蔽盖,浓露绝夜阑。
犹复发异香,幽砌殊自安。忘与牡丹花,相形难并看。