非云非雪月初浮,疑是佳人狐白裘。
细雨狂风莫欺折,冰肌玉骨未禁愁。
清夜彻山扉,春风捲客衣。影随鸾镜转,香逐蝶魂飞。
和歌何袅袅,结绪更依依。遮莫传羌塞,征人不易归。
玉骨绝纤尘,前身清净身。
无花能伯仲,得雪愈精神。
冷淡溪桥晓,殷勤江路春。
寒郊瘦岛外,同气更何人。
新阳斡坤轴,枯朽皆光荣。
棱层冰雪中,复见天地精。
姑射神所为,伯夷圣之清。
太白抱轗轲,灵均拥芳馨。
是子心魂间,不受纤芥萦。
独立万化先,皎皎非近名。
溪流监寒柯,游风吹落英。
山明雾气湿,月落参旗横。
群虚妙香发,一洗万虑轻。
纷纷儿女恣,惭愧东风情。
汉江天外东流去,巴塞连山万里秋。节过重阳人病起,一枝残菊不胜愁。
漏声穿竹夜霜清,尽著功夫伴短檠。睡足梅花半梢月,虚徐老鼻学香生。
翠奁空、红鸾蘸影,嫣然弄妆晚。雾鬟低颤。飞嫩藕仙裳,清思无限。象床试锦新翻样,金屏连绣展。最好似、阿环娇困,云酣春帐暖。寻思水边赋娟娟,新霜□旧约,西风庭院。肠断处,秋江上、彩云轻散。凭谁向、一筝过雁。细说与、眉心杨柳怨。且趁此、菊花天气,年年寻醉伴。
才见梅花发,飘零树又空。
萧萧愁对雪,片片恨因风。
塞外春应少,闺中信未通。
谁家吹玉笛,明月满帘栊。
古北居庸一望中,风沙满眼乱芙蓉。
曦车夜转昆仑脊,华盖阴移太乙峰。
金口水流终到海,玉泉云起又随龙。
两京形胜今如此,可拟秦关百二重。
岁寒冰雪里,独见一枝来。不比凡桃李,春风无数开。