桃花门外三月头,有美人兮眇中洲。
泛呼木兰寂无语,举手相招老白鸥。
白鸥见人头上笠,洒洒西江雨痕湿。
足知心事两相忘,翻然飞出青蘋立。
日斜何许一笛愁,西州回首望东州。
春风吹水柳花落,不见鹤归江上楼。
楼前青青草尺许,中有能言两鹦鹉。
声声浑不说他人,祗谓祢衡骂黄祖。
栖乌喜林曙(shǔ),惊蓬伤岁阑(lán)。
关河三尺雪,何处是天山。
朔(shuò)风无重衣,仆马饥且寒。
惨戚(qī)别妻子,迟回出门难。
男儿值休明,岂是长泥蟠(pán)。
何者为木偶,何人侍金銮(luán)。
郁郁守贫贱,悠悠亦无端。
进不图功名,退不处岩峦。
穷通在何日,光景如跳丸。
富贵苦不早,令人摧心肝。
誓期春之阳,一振摩霄翰(hàn)。
栖息在林中的乌鸦最喜初沐晨光,我抚摸着一头乱发为一年将尽而伤感。
空有一腔抱负,哪里才是我的用武之地呢?
北风呼啸而没有多余的衣物御寒,奴仆跟马匹都是饥寒交迫。
与妻儿告别时悲伤难抑,对于自己即将远行更是犹豫徘徊和悲痛。
但是志气男儿在如今这开明盛世,又怎能一直处于困厄之中呢。
且看朝堂之上谁是木偶,谁又是真正的有识之士。
我郁郁寡欢的过着贫苦的生活,久久想不出端由来。
成功后不求功名利禄,失败后也不会隐居遁世。
什么时候才能施展自己的抱负,时光飞逝,岁月不等人。
人生真正际遇难道都是暮年才会来到吗?这真是让人悲愤不已啊!
只盼望这一天早早到来,我就能一展抱负。
曙:天刚亮。蓬:散乱。这里指散乱的头发。岁阑:岁暮,一年将尽的时候。
朔风:北风,寒风。重衣:谓重复多餘的衣服。
惨戚:亦作“惨慼”。悲伤凄切。迟回:犹徘徊。
休明:用以赞美明君或盛世。泥蟠:蟠屈在泥污中。亦比喻处在困厄之中。
跳丸:比喻日月运行。谓时间过得很快。
莫信樵人说,秦时有树存。
青天浮渤澥,白日走昆仑。
为有愁千斛,时须酒一尊。
提壶亦相劝,花下绿阴繁。
自谓清贫苦,那知即是安。
路从平去好,事到口开难。
松老心长在,花红色易残。
浮生既如许,浑作梦中看。
皇朝锐意急英贤,虏据中原七十年。
际遇风云凡事别,积功日月壮心愆。
管箫器小谁能识,孔孟人存用则传。
惭负寿皇勤教育,奏篇半彻冕旒前。
隐隐江城玉漏催,劝君须尽掌中杯。
高楼明月笙歌夜,知是人生第几回。
旅馆青灯共酒卮,百年心事托深知。探梅申浦春莺早,剪韭辛盘夜漏迟。
竹径偶来逢旧雨,乌篷归去有新诗。巡逡客路重回首,正忆山中樱笋期。
夜来风雨梦难成,是处溪头听卖饧。
怪底桃花半零落,江村明日是清明。
自古皆有死。
徇义良独稀。
奈何燕太子。
尚使田生疑。
伏剑诚已矣。
感我涕沾衣。
秦王日无道。
太子怨亦深。
一闻田光义。
匕首赠千金。
其事虽不立。
千载为伤心。