冉冉红罗帐,开君玉楼上。画作同心鸟,衔花两相向。
春风正可怜,吹映绿窗前。妾意空相感,君心何处边。
十五好诗书,二十弹冠仕。
楚王赐颜色,出入章华里。
作赋凌屈原,读书夸左史。
数从明月宴,或侍朝云祀。
登山摘紫芝,泛江采绿芷。
歌舞未终曲,风尘暗天起。
吴师破九龙,秦兵割千里。
狐兔穴宗庙,霜露沾朝市。
璧入邯郸宫,剑去襄城水。
未获殉陵墓,独生良足耻。
悯悯思旧都,恻恻怀君子。
白发窥明镜,忧伤没余齿。
层峰三叠倚青冥,雾宿云飞自有程。杳霭又因关造化,故教人世验阴晴。
玉虫光薄钗头冷,秋雨秋风弦上紧。十指踌躇凤不飞,蟪蛄声咽芙蓉醒。
金徽无语歌未稳,相思满镜凋铅粉。暮云寒破出高庭,五更一树秋红陨。
江北鼠,口衔尾,结伴成群满沙觜。飞尘满野,烈日在天。
江北农人,忧心如煎。江南稻秧齐,沃土不须雨。同类渡江,适此乐土。
楚豫稻粱,堪足天下。今年不雨春复夏,估不开仓谷添价。
鼠乎鼠乎,勿食禾黍。禾黍食尽,及尔同死。
静思吴越中,民妇实可怜。每到春夏交,育吞胜力田。
采桑不辞劳,陌上破晓天。江北蚕独少,求茧尚艰难。
我取越蚕子,育之楼榭间。北郊多柔桑,买此不费钱。
越中旧仆妇,养蚕已多年。率彼怀其种,如蚁生蠉蠉。
每日亲视之,桑叶何攒攒。将成色明洁,分箔上簇山。
如雨食叶声,三起还三眠。吐丝皆成缕,作茧皆成圆。
缫丝可为帛,剥茧可为绵。我思淮南人,耕稼业已专。
何不教村妇,采桑满陌阡。民风既可厚,民力亦少宽。
为语儿女辈,物力当知艰。几树桑青青,千个茧团团。
贫女一月工,织成绮与纨。绮纨在尔身,忍令污且穿。
所以莱公妾,讽谏咏诗篇。
矢志全贞孝,怜他姊妹花。九原慈傍母,万里惨呼爷。
濒死心如铁,遗容髻尚髽。他年采风者,记取是侬家。
那年离别去,只道投京国。京国人不归,音书到塞北。
少年夫妇不同欢,纵使封侯有何益。还家拜母心内伤,何不当时委道傍。
逐出堪羞子溥,归来可重渊明。
试问七松处士,何如五柳先生。
老女久不嫁,妍媸在媒口。自道洛阳花,人笑白门柳。