一上巍峰独枕流,匡山爽气为君收。
泉飞直下三千丈,池喷奔分数百州。
净练银河辉映阁,烟凝碧树吐成楼。
先师巨笔悬岩石,文物风光度几秋。
郊原初雨歇,散步出荆扉。
落日在高树,凉风生客衣。
佛香僧舍近,江影塞鸿飞。
亦有南邻叟,忘言相与归。
太极亭高夜气凉,更阑小坐月华光。多烹苦茗清诗思,好对冰壶洗俗肠。
漫说前身人是玉,依然故我鬓如霜。关心惟有年丰乐,拟向姮娥祝降康。
草堂人去薜萝存,洒泪空招未返魂。犹见康成遗故籍,忽思元亮老孤村。
青浮稻色秋间路,白照芦花月里门。感旧愈难今夜别,追维生死对黄昏。
暗飞几点隔帘栊,影乱繁星度远空。莫入班姬金阁里,恐随团扇落秋风。
行似针氈动,卧似栗裘图。
莫欺如此大,谁敢便行拳。
静思吴越中,民妇实可怜。每到春夏交,育吞胜力田。
采桑不辞劳,陌上破晓天。江北蚕独少,求茧尚艰难。
我取越蚕子,育之楼榭间。北郊多柔桑,买此不费钱。
越中旧仆妇,养蚕已多年。率彼怀其种,如蚁生蠉蠉。
每日亲视之,桑叶何攒攒。将成色明洁,分箔上簇山。
如雨食叶声,三起还三眠。吐丝皆成缕,作茧皆成圆。
缫丝可为帛,剥茧可为绵。我思淮南人,耕稼业已专。
何不教村妇,采桑满陌阡。民风既可厚,民力亦少宽。
为语儿女辈,物力当知艰。几树桑青青,千个茧团团。
贫女一月工,织成绮与纨。绮纨在尔身,忍令污且穿。
所以莱公妾,讽谏咏诗篇。
当人如举唱,三句岂能该。
有问如何事,南岳与天台。
濯濯烟条拂地垂,城边楼畔结春思。
请君细看风流意,未减灵和殿里时。
御苑千行远接天,碧如轻浪细如烟。只愁春去花如雪,几度临风倍黯然。