得路逢津更俊才,可怜鞍马照春来。残花几日小斋闭,
大笑一声幽抱开。袖拂碧溪寒缭绕,冠欹红树晚徘徊。
相逢少别更堪恨,何必秋风江上台。
桂玉愁居帝里贫,南行无罪似流人。橘村篱落香潜度,渐觉生衣不著身。
绛河不动九微风。数秋期、轮遍纤葱。花外玉鹅笙,黄昏韵入初鸿。
閒愁在、唾碧拈红。穿针伴,多少微云院落,画烛房栊。
浸三星细转,滴滴露槃浓。
机中。年年锦书恨,凭说与、翠水璇宫。容易误良宵,梦约几负香茸。
笑雕陵、锦羽偏工。人天事,轻赚罗池倦客,酒醒清钟。
下疏帘忆断,钗盒故情慵。
故宫法曲冷朱弦。倚龙吟、风雨潸然。开宴记芳时,南薰韵入流泉。
河清慢、徵角重翻。宸游处,仙籁层霄遍彻,仗合苍官。
和春雷别殿,笃耨御香前。
无端。青城几千里,黄鹄谱、应指秋寒。零乱杏花词,梦落万水千山。
问霓裳、几度飘烟。知音少、枨触孤臣老泪,怨拨哀弹。
恨宫声不返,凄绝陇禽言。
有客过山家,停骖暂脱车。旋呼徐邈酒,新煮玉川茶。
命子开东阁,呼童扫落花。殷勤话畴昔,握手入烟霞。
层轩新筑涧之濆,日射丹书草木薰。天末火流秋沆砀,冈头玉润晓絪缊。
清寒恍对晴山雪,散漫如瞻华岳云。不似滕王高阁上,珠帘捲雨又斜曛。
夹岸危崖接太虚,人家都在峡中居。风高露冷街灯暗,卧听涛声入井闾。
缟带随车去莫攀,诗名重见动江关。画船醉倚芙蓉露,吟到西湖第几山。
淮民穷到骨,忍复搥其肌。
不知铁钱禁,作俑者为谁。
行商断来路,清野多流离。
主人日边来,四牡驱以驰。
或云易之是,或云收之宜。
几人困往返,遂逐文书移。
救焚卒无策,燎火久益滋。
缅怀征搉初,山海煮摘时。
虽云便公家,亦复挠其私心。
今者纵虎豹,而使渴与饥。
萧萧芦苇林,日夜边风吹。
悲哉淮南民,持此将安之。
玉刷清秋迥,雪翻碧海孤。无因击大野,仄立动愁湖。