寒卧虚楞霜日移,怜渠穴纸冻蝇痴。疏芜华发存公道,悠邈良朋辱远辞。
献玉辄伤和氏足,生金难凿贾逵碑。一从尘事轻抛得,好践梅花雪后期。
春尽大方游,思君便白头。地蒸川有毒,天暖树无秋。水急三巴险,猿分五岭愁。为缘知己分,南国必淹留。
十月江南草树空,五云天近立鳌峰。龙沙飞雪似掌大,马湩醉人如酒浓。
曾佐元戎书露布,还陪天子颂东封。宛驹自此行千里,消息无忘辄报侬。
五两摇摇孔翠翎,舵楼酾酒候潮生。为言北海三千里,只作南风十日行。
樯顶陨星神或降,浪深阴火夜还明。到京烦告陈徵士,两得缄书慰远情。
我生局束鸡瓮中,可怜萧索如衰蓬。岂惟五岳足未到,并此眼前山水无由逢。
萤乾蠹死老残帙,何异候虫时鸟啼悲风。纪游往往羡康乐,神工鬼斧开鸿濛。
《秦州》杜老斗奇崛,实与太白《蜀道》争两雄。后来手笔愧凡劣,譬以钝戈朽甲攻。
崇墉夜来披点商丘刻,鲛人网布珊瑚空。秀野草堂出新意,遇佳山水留诗筒。
淋漓泼墨更谁子,横绝独步青村翁。齐州九点罗心胸,玲珑雕刻青芙蓉。
中原蜡屐回匆匆,蛮天宰邑凭祝融。洞庭彭蠡飞艟艨,中流绝叫惊蛟龙。
万弩直射冯夷宫,彩丝吊屈心忡忡。欲呼湘累歌兰丛。
吁嗟乎,丈夫薄宦路已穷,簿领朱墨纷相从。才雄天末少人识,顽烟瘴雨支吟筇。
江东群彦坐台省,锵鸣玉佩陈钟镛。我读君诗悼君遇,忽觉清夜剑戟摩苍穹。
急㸐瓦铛煮浊酒,为君感慨抑塞挥千钟。
见君先得意,希我命还通。不道才堪并,多缘蹇共同。鹤鸣荒苑内,鱼跃夜潮中。若问家山路,知连震泽东。
七盘西望草萋萋,蜀路无穷信马蹄。惟有夜猿能送客,青山一过一回啼。
同家楚天南,相识秦云西。古来悬弧义,岂顾子与妻。携手践名场,正遇公道开。君荣我虽黜,感恩同所怀。有马不复羸,有奴不复饥。灞岸秋草绿,却是还家时。青门一瓢空,分手去迟迟。期君辙未平,我车继东归。
惟天地之无穷兮,哀生人之常勤。往者吾弗及兮,
来者吾弗闻。已而,已而。
云阳山下白云垂,雁塞天边赤雁飞。目断岭南天万里,春深梦着老莱衣。