鷾鸸一何智,俯仰人间游。落实不给视,去之畏少留。
高贤在天下,富贵如云浮。得失不概怀,损益宁所忧。
若人古巳亡,今复得徐侯。词科二十载,朝籍方见收。
四海厌名声,庙堂多辈俦。后时不自失,观化君悠悠。
入辞未央廷,远牧荒山陬。去矣成独往,岂嫌时俗羞。
新花来远喜开封,呼酒看花兴未穷。
年少曾为洛阳客,眼明重见魏家红。
却思初赴青油幕,自笑今为白发翁。
西望无由陪胜赏,但吟佳句想芳丛。
毕竟春晴好,杨花也送行。驿程寒冉冉,江树晓晶晶。
水长船能驶,诗多担转轻。江湖吾倦矣,茅屋几时成。
济源山水好,老尹知之久。常日听人言,今秋入吾手。
孔山刀剑立,沁水龙蛇走。危磴上悬泉,澄湾转坊口。
虚明见深底,净绿无纤垢。仙棹浪悠扬,尘缨风斗薮。
岩寒松柏短,石古莓苔厚。锦坐缨高低,翠屏张左右。
虽无安石妓,不乏文举酒。谈笑逐身来,管弦随事有。
时逢杖锡客,或值垂纶叟。相与澹忘归,自辰将及酉。
公门欲返驾,溪路犹回首。早晚重来游,心期罢官后。
汉世最优文学掾,因君官称复荣今。
青春事业收名路,白首光华照士林。
风月每邀花底醉,乾坤共老水边吟。
安车正好追先烈,子舍唯增二百金。
正是红稀绿暗时,花如圆玉莹无疵。
何人团雪高抛去,冻在枝头春不知。
朝为游子吟,暮怀游子悲。游子去日远,慈母将俦依。
母发白如雪,子心皎如月。但得子心如月圆,照母白发高堂前。
荡漾无端入画堂,帘栊微动昼初长。暖催花底莺声滑,轻拂檐前燕翅忙。
酒醒香尘凝座榻,梦回芳草满池塘。飘扬不解留春住,又逐鞦韆度粉墙。
春风东来暖如嘘,过拂我面撩我裾。
不知我心老有异,亦欲调我儿女如。
庭前花枝笑自爱,风里草力更相扶。
旁林曲树足飞鸟,不问燕雀鸱鸢乌。
求雌要截各有意,岂但斗竞争春呼。
春巢成多夏卵众,明年计此更有余。
非唯喧呼乱人耳,渐恐巢穴妨人居。
收残射中岂无道,我亦力可弯长弧。
林深枝曲矢不入,况弓待借家所无。
行吁坐盼不可奈,安得静默投身俱。
忽忽春光暗里催,道心生处夜闻雷。十年旧恨都成梦,一夕新愁尽化灰。
灯影照来将老鬓,雨声吹入未残杯。东风莫遣林花落,记得樱桃昨夜开。