情弱抽思长,腕娇运笔拙。
口诵恐易忘,笺书还自裂。
君不见游尘着空生九州,人其中间悬两眸。
杨花化萍无根蒂,风消水长东西流。
红南下湿人易老,过尽岁年还草草。
长留白日照人间,榆柳浮生转枯槁。
扑纹带绕千花黄,青娥攒眉眉细长。
莫言一尊千万寿,乃翁身命属渠手。
长安城中鬼笑人,水底纸钱能不朽。
今人不见古人心,古人不见今人事。
天上若无长生人,即是古人都尽死。
金凫银雁满江湖,神光夜夜开黄垆。
年经月纬三百卷,平生欲作何人书。
古人去去留不得,我些古人三太息。
今人莫诧山石近视眼,更后十年人不识。
我闻精卫鸟,衔木填沧海。一切至诚心,毕生期不改。
虽然功不就,肝胆具精采。海水竭无期,我怀宛长在。
宇宙有变迁,此心自危殆。所患愿力微,中情为废馁。
秉此千古心,海水终见底。
浊酒一杯自酌酬,囊中不必问提流。卑卑此日无高论,秩秩谁人莫大猷。
李杜那能降巷伯,孙刘似欲拟荆州。乘桴未可浮沧海,且揭离骚读远游。
愔愔庭馆不飞花,如幕垂杨一桁遮。自是今年春较晚,红阑才茁牡丹芽。
秋夜凉风起,清气荡暄浊。
蜻蛚吟阶下,飞蛾拂明烛。
君子从远役,佳人守茕独。
离居几何时,钻燧忽改木。
房栊无行迹,庭草萋以绿。
青苔依空墙,蜘蛛网四屋。
感物多所怀,沉忧结心曲。
太昊启东节,春郊礼青祗。鹰化日夜分,雷动寒暑离。
飞泽洗冬条,浮飙解春澌。采虹缨高云,文虬鸣阴池。
冲气扇九垠,苍生衍四垂。时至万实成,化周天地移。
朝霞迎白日,丹气临汤谷。
繄繄结繁云,森森散雨足。
轻风摧劲草,凝霜竦高木。
密叶日夜疏,丛林森如束。
畴昔叹时迟,晚节悲年促。
岁暮怀百忧,将从季主卜。
淮南木落秋云飞,楚宫商歌今正悲。青春白日不与我,
当垆举酒劝君持。出门驱驰四方事,徒用辛勤不得意。
三山海底无见期,百龄世间莫虚弃。
君不见金城帝业汉家有,东制诸侯欲长久。
奸雄窃命风尘昏,函谷重关不能守。龙蛇出没经两朝,
胡虏凭陵大道销。河水东流宫阙尽,五陵松柏自萧萧。