田野萧条处处同,断蓬枯草逐秋风。愁闻富屋仓庚罄,忍见贫家杼轴空。
啜泣暵乾嗟莫及,熟筹拯救计安从。逢人便说闾阎苦,惆怅长吟大小东。
孔耽(dān)道德,樊须是鄙。
董乐琴书,田园不履(lǚ)。
若能超然,投迹高轨。
敢不敛(liǎn)衽(rèn),敬赞德美。
孔丘沉溺在道德,鄙视樊须问耕田。
董氏仲舒乐琴书,三载不曾践田园。
若能超脱世俗外,效法斯人崇高贤。
怎敢对之不恭敬,当颂礼赞美德全。
孔耽:孔:孔子。耽:沉溺,迷恋,喜好过度。樊须是鄙:即鄙视樊须。樊须,即樊迟,孔子的学生。
董:董仲舒,西汉思想家、哲学家。履:踩踏。
超然:犹超脱,高超脱俗,超出于世事之外。高轨:崇高的道路,指行事与道德。
敛衽:如同“敛袂”,整一整衣袖,表示恭敬。
一把新秧趁手青,轻烟漠漠雨冥冥。
东风染尽三千顷,白鹭飞来无处停。
敝裘燕市又经寒,岁晚冰霜闭户看。梦断梅花乡国远,愁凭竹叶酒樽宽。
郢歌《白雪》谁怜寡,蜀道青天始信难。寂寞黎床高卧处,碧霄依旧路漫漫。
庄周曾论书,丁字乃有尾。八分周已有,不自秦人始。
缅昔雨粟后,仓颉古文起。周宣二千年,中国通行此。
大篆变古法,籀文传自史。李斯变小篆,损益成绝技。
八分即小篆,聚讼殊可已。武将乃造笔,中涓更造纸。
不必出圣贤,万世遵遗轨。斯也灭圣经,罪不容于死。
此事可掩罪,亦薄乎云尔。斯诛汉隶出,却笑父似子。
唐朝名最盛,莫过阳冰李。咸谓李氏后,骑省一人耳。
清峭皖公山,山影落杯里。当时南唐衰,谪居下柴里。
双溪行院婢,古秀世无比。乔亭双美人,有灵亦当喜。
谁知金源后,碑失亭亦毁。迄今七百年,何处寻遗址。
金石且不寿,叹息循山趾。
片云岂是出山时,曾被东风误一吹。
归意不烦啼鴂动,闲情只许落花知。
桑麻穷巷扉长掩,烟火空林黍自炊。
粟里辋川非谬计,晴窗子细味渠诗。
蛙鸣暮夜官何为,蝶恋芳菲梦不知。
熙熙垅亩扇和风,簇簇人烟野色浓。
培溉桑麻沿汲路,经行齐麦省耕农。
饮牛润暖山摇影,接果枝青藓拆封。
酒熟花香村欲社。芒鞵藤杖似从容。
熙熙垄亩扇和风,簇簇人烟野意浓。培溉桑麻沿汲路,经行荠麦省耕农。
饮牛涧暖山摇影,接果枝青藓拆封。酒熟花香村欲社,芒鞋藤杖尽从容。
独携琴剑向长安,水驿星程去路宽。篷底河声流夜月,马头岱色拥春寒。
才名自合传京洛,典则由来重汉官。我欲临风赠杨柳,青袍染出与人看。