影横窗,苔鬟翠羽,声声唤春晓。倦蜂频到。怜片蜡红簪,还弄疏照。
碎钿满地虬枝古,罗浮仙梦老。惹暮雪、沾香茸袖,黄昏飘冻草。
东风岭头恨开迟,孤蓬路、老鹤天寒霜缟。帘底月,依然见、翠眉痕小。
年时访、野桥细雨,空怅望、天涯春去了。怕起舞、一声飞玉,凭阑人又杳。
紫帔翠褶。饮夜来露气,亭亭娟洁。小隐墙东,回避朝阳自怡悦。
一自银河间阻,空怅望、情难灭。婉转滴落人间,痴也胜于黠。
茧纸长留倩影,觑篱畔掩映,难以攀摘。待秋来桃趁春归,都让此君清绝。
朝朝暮暮常相见,诉身世,飘然如叶。忆儿时,叠入书囊,曾伴枯蝉乾蝶。
寒夜转清寂,偏宜坦步心。月能圆树影,风欲走松音。
犬吠真如豹,疏舂半倚砧。山僧白榾柮,念我步幽林。
冷艳天然白,寒香分外清。
稍惊春色早,又唤客愁生。
待索巡檐笑,嫌闻出塞声。
园林多少树,见尔眼偏明。
不奈雪埋照,可堪风漏香。
天寒无疹粟,日暮有严妆。
桃李真肥婢,松筠共老苍。
合教居第一,独自占年芳。
红杏枝枝娇似染,绿杨处处密成围。苦无颜色相追逐,自趁东风作雪飞。
一尘不障六窗虚,幻眼能消万法如。
日月久遗幽谷照,神明独与古人居。
拨残炉火寒方尽,开到梅花岁已除。
败屋空山风雪夜,闭门重读未删书。
清溪西畔小桥东,落月纷纷水映红。
五夜客愁花片里,一年春事角声中。
歌残玉树人何在,舞破山香曲未终。
却忆孤山醉归路,马蹄香雪衬东风。
东风一戏剧,会使红绿争。
粲粲墙角花,朝霞翦芳英。
自怜冰雪志,猥与桃杏并。
未应素节改,但觉羞颜頳。
孤标翳尘土,疏香掩蓬荆。
游蜂颇知己,飞绕千回轻。
其奈逐臭夫,对之白眼横。
主人情不薄,爱君成瘦生。
今来摄从事,吏课殊少程。
何时把杯酒,一洗千枯荣。
十月江南正苦寒,花开如雪雪成团。如今老尽咸平树,只写前身画里看。