疏影离奇色更柔,谁将红粉点枝头。
牧童睡起朦胧眼,错认桃林欲放牛。
黄君画梅天下奇,枝枝笔底如龙飞。
干盘屈曲苍苔古,老树顷刻生光辉。
婆娑月下弄清影,更有幽香袭诗境。
地僻从无车马尘,间关翠禽啼梦冷。
细雨扑南窗,孤鸿愁北渚。寒夜角音阑,空阶木叶聚。
于以临高秋,忽焉怀古处。巢许已成名,唐虞亦徒苦。
悲歌复长啸,渺渺向谁语。
潞河一夜吹秋风,岸沙飞走旋转蓬。蒲帆百尺挂大舸,我友万子归江东。
万子江东何所住,云占林泉最幽处。荆溪一灯明玻璃,影写铜官万行树。
正趁橙黄橘绿时,鲈鱼入脍伴莼丝。初脱朝衫理游棹,秋来何地不相宜。
但惜声名满天下,一时史笔推班马。竟将著作老名山,握别人人泪盈把。
万子胸中故浩然,早看富贵等云烟。诸公叹息何为者,我自乡园乐静便。
家藏邺架高连屋,自来三径留松菊。尚书清德好诒谋,爱坐林边课耕读。
古称有子万事足,佳儿况是连城玉。即今十岁吟凤凰,馆阁耆儒多刮目。
此日携儿向潞河,一船明月照诗多。归去荆溪如见忆,莫忘尺素来京国。
分符报政未经年,路绕衡阳喜复传。冠服已将回左衽,湖湘容易转吴船。
功联汉柱青云上,忧系燕台玉几前。此去荆门应不远,金溪馀韵想依然。
霜间开紫蒂,露下发金英。但令逢采摘,宁辞独晚荣。
背城花坞得春迟,冻雀衔残尚未知。闻说绿珠殊绝世,我来偏见坠楼时。
蝶梦三春泪落花,风飘馀粉谢铅华。天生玉色菩提片,疏影幽窗独自夸。
好花容易占春光,十二阑杆倚额妆。寄语曲江春燕子,共邀雨露待新郎。
自是孤芳集大成,红红白白漫争名。
天边差有雪堪亚,世上更无花敢清。
笔到花光空幻想,句如和靖蔼遗声。
一枝色引窗前月,冷淡相看太古情。