一舍麻城指顾中,远山横翠慰吾悰。
劳生艰险今尝遍,休把狂言吓老翁。
连昌宫中马为乐,一时舞马黄金络。
君王养欲臣养文,忠鲠漫多宁救药。
嗷嗷万国风中船,樯倾柂坏夫何言。
潼关莫拒范阳贼,伤哉天厩空连钱。
翠华西去遥指蜀,应念霓裳旧家曲。
六军敢怒谁敢呵,马足空污太真肉。
始皇布漆徒坚城,元海斩木徒轻兵。
驱鱼驱雀强鸇獭,乃使后世蒙佳声。
乱离每忆升平日,忽对新诗重嗟泣。
望仙花草自春秋,怊怅六龙归未得。
久客心肠怯遡洄,不堪官事紧相催。
踏霜人去繵风吼,冲浪舟行岸冻开。
雪尽野梅红剪腊,春回溪水绿生苔。
穷愁好逐残年尽,三日元正与泰来。
君之是行亦不恶,到处名山得佳作。
江神好事欲援例,横起狂风卷帆脚。
要求诗句须少驻,故戏舟师令暂泊。
雷江正在淮南岸,万顷黄芦映于廓。
不知眼界阔多少,但见炊烟耿墟落。
归心浩浩孰撩动,归梦忡忡予忖度。
怒涛底事强留滞,清夜无眠屡惊愕。
溯游初冀日千里,今比驱车反成错。
人生离合自有数,谁谓江神能见谑。
新诗入笔走骅骝,奔逸绝尘那可却。
何妨有酒发妙思,坐对陶泓自斟酌。
韵来严语险属和谁,顾我才悭子非虐。
古木参天翠作堆,云中石栈为谁开。
楼台正倚双峰起,香火曾瞻四祖来。
霜重静闻秋子落,风高愁听晓猿哀。
当年松上花何似,五叶依然映紫苔。
老翁生长平原里,但见平原路如砥。谓言路平无崄巇,车轮不摧马如飞。
今日驱车上梁甫,回头却忆平原路。梁甫吟,愁我心。
女儿未始会穿针,将去高丽学语音。教得新番鹧鸪曲,一声准拟直千金。
鹦鹉能言百鸟惊,鹧鸪叫噪阻人行。珊瑚软语呈娇媚,不似班鸠得拙名。
溪深不比海子深,一物从来有一心。野凫赶鱼溪上去,鹧鸪飞过野凫沉。
黄茅垄上雨和泥,苦竹冈头日色低。自是行人行不得,莫教空恨鹧鸪啼。