山禽一处一般声,不是乡音便动情。多是江南子规鸟,天津桥上对人鸣。
有酒湛湛,亦盈于觞。酌言进之,思心洋洋。亦有兄弟,在天一方。
安得致之,乐以徜徉。有酒在尊,既旨且清。何以酌之,有觓其觥。
岂不欲饮,惜无友生。怆悢伤怀,曷云其平。兄弟之合,如埙如篪。
朋友既比,如纲如维。死丧急难,是责是庇。今日有酒,如何勿思。
人亦有言,解忧惟酒。载惛载呶,亦孔之咎。我觞维琼,我斝维玖。
以乐兄弟,以宴朋友。
有雀有雀,亦集于棘。无啄我兰,空林多风。霜露其漙,婉彼孤芳。
克贞以完,无俾荒芜。以永岁寒,有雀有雀。亦集于枳,无啄我蕙。
空林多风,雨雪有曀。婉彼孤芳,克贞弗替。无俾荒芜,以永终岁。
黄茅垅上雨和泥,苦竹冈头日色低。
自是行人行不得,莫教空恨鹧鸪啼。
蜀国周遭五千里,峨眉岧岧连玉垒。
岷嶓出水作大江,地砉天浮戒南纪。
少微山直太微宫,山下楼台起半空。丹井石床缠地络,琼窗翠户出天风。
传闻仙子常时到,应是神霄有路通。会待九秋明月夜,高吹铁笛上青葱。
鸡鸣风雨潇潇,侧身天地无刘表。
啼鹃迸泪,落花飘恨,断魂飞绕。
月暗云霄,星沈烟水,角声清袅。
问登楼王粲,镜中白发,今宵又添多少。
极目乡关何处,渺青山髻螺低小。
几回好梦,随风归去,被渠遮了。
宝瑟弦僵,玉笙指冷,冥鸿天杪。
但侵阶莎草,满庭绿树,不知昏晓。
太湖畴昔吾曾游,东洙西崦入湖陬。小从悬木望缥缈,洞庭云飞天际流。
茆公见我招手迎,惜也欲渡无扁舟。愤将湖水一口汲,喷济万物泽九州。
三十年来抱孤志,时不可得徒淹留。披图宛见蔡氏裔,四时始悟功成休。
高踪已逐鸱夷去,至今芳躅留橘洲。还闻橘洲邻夏湾,一水旁通流玉沟。
两山对峙深门阙,瑞气浮空如蜃楼。橘洲居士称时清,五湖波浪谢五侯。
花开花落记年华,玲珑硕果斜阳收。自非田桑八百之草庐,即为木奴过千头。
居士居士谁与俦?自受天乐无人休,北圃南田游寿乡,一声长啸如鸾凰。
俯视夫差避暑湾,豪华既尽何荒凉!吴王越相俱寂寞,惟有震泽春天三江瀼瀼之流长。
居士有子曰九逵,隐居肯构以肯堂。通籍于今留翰苑,君子福泽殊未央。
乘风飞锡欲与去,令我三十载幽期一日偿。当时请扫茅公坛,分我地亦何伤?
云间一青鸟,口衔红锦笺。遥遥度北极,飞去玉皇前。
之子怀明德,养翮八九年。大试调羹手,持向紫微垣。
昨宵帝座明,光芒烛中天。瞻望广寒宫,姮娥正娟娟。
客子念前路,居人慕岁功。舒眸望南荒,林木郁葱葱。
借问此何时,日度玄枵中。落叶靡堕影,来雁无遗踪。
自非朔风发,何以辨玄冬。乃知天地大,因兹穷始终。