官閒去乡近,罢案且婆娑。家酿饮垂竭,旧书看易过。
庭乌公事少,檐鹊故人多。尽自堪藏拙,其如负进何。
君是岐路人,女是父母身。父母业已许,那能不属君。
君今既玉折,女岂独瓦全。生当愧白日,死当快黄泉。
丹旐从东去,素旐从西来。两旐东西合,缠绵不得开。
黄蘖化为松,那知苦中久。十六项家女,千年周家妇。
君面女不知,女心君应得。不似郤家儿,仓舒浑未识。
团栾女贞树,煜若银河洗。不似韩凭木,将情作连理。
伯夷岂殷民,为殷表君臣。首阳一抔土,万古归其仁。
我欲竟此曲,此曲悲且长。结为金与石,融为冰与霜。
谁堪同夜色,客有尚风尘。斗酒月中醉,寸心天外陈。
薄游归黯淡,小语破沉沦。吾眼饶青白,容他礼数嗔。
斗柄横斜河汉微,轻风欲袭五铢衣。钧天一派初收响,摘得金盘玉露归。
白石烂,饥为黍。兜鍪臼,干戈杵。男何耕,生远戍。女何织,生当户。
腰镰牧鸡豚,散走不复顾。尧舜邈,生不逢汤与武。
羲轮仓皇焉得暮,人欤鬼耶悲哉伍。
深山爱淳朴,况尔足书诗。鸡黍乡情见,蚕桑岁事宜。
不愁新酿乏,随分短筇支。是日蒋生径,唯应二仲知。
曾忆东方千骑尊,羡君仍拥五熊幡。城西渑水能为酒,槛外云山可作门。
避舍盖公应自好,观风季子欲谁论。如闻台使豋临地,洗石重拈旧墨痕。
两过道人争一蓬,岂非名号偶然同。
樗翁赖是无权柄,往问无家铁壁翁。
只有破裘禦寒色,遍将甜卦卖痴人。那知两个非师弟,一是钟离一洞宾。
浮荣已是卿惭长,勇退犹称相避贤。
先帝赐金挥未尽,不应全仰作碑钱。