此君一日不可无,子猷笃爱心欢愉。延平官舍斩伐馀,稽山倦客心烦纡。
先生抛官南海来,胸中丘壑争崔嵬。笔端造化夺天巧,箨龙一夜惊春雷。
素绢团团剪秋月,愿染玄霜写幽绝。萧然便觉风雨生,顷刻清寒屏炎热。
昔时与可称绝伦,息斋近世尤逼真。我持此扇出门去,要使袜材咸萃君。
士林哀些为谁吟,欲慰银台痛恨心。芸掩父书宁忍读,泪随乌鸟故难任。
牛眠地远山千仞,凤阁文雄字万金。他日陇阡重作表,想应松柏已成阴。
门系钓舟云满岸,借君幽致坐移旬。湖村夜叫白芜雁,菱市晓喧深浦人。远水日边重作雪,寒林烧后别生春。不辞更住醒还醉,太一东峰归梦频。
时危家如寄,生离恨终天。
称家毕婚姻,岂必齐宋贤。
白首未可期,乐此桃李年。
畸人感雉飞,七载操断弦。
三年扬州梦,化作空中烟。
大义古有制,私情岂云牵。
命也我所安,抚事增怅然。
吾怜曾家子,昔有投杼疑。吾怜姬公旦,非无鸱鸮诗。
臣子竭忠孝,君亲惑谗欺。萋斐离骨肉,含愁兴此辞。
昔日公冶长,非罪遇缧绁。圣人降其子,古来叹独绝。
我无毫发瑕,苦心怀冰雪。今代多秀士,谁能继明辙。
宿雨初收晚吹繁,秋光极目自销魂。烟山北下归辽海,鸿雁南飞出蓟门。只恨无功书史籍,岂悲临老事戎轩。唯怀药饵蠲衰病,为惜馀年报主恩。
黄家亭馆人称好,杖屦春风领客行。开放园门千嶂入,爱他山阁一溪横。
花迷粉翅双飞蝶,柳露金衣百啭莺。酒后著棋聊适兴,未须屑屑较输赢。
南国有秋茱,芳馨袭椒兰。
臞儒山泽间,晨霞却朝餐。
置之红锦囊,荐以黄金盘。
瓶乳下青云,一笑颓玉山。
鸡犬听湛浮,辽鹤将自还。
谢公曾步处,石鼓尚依然。
地狭川多涨,山高浦欲旋。
不因诗句说,更复有谁傅。
怀望徘徊久,寒郊起暮烟。
天上威仪地岂知,六花寒路夜偏宜。
半空环佩朝元罢,满地珠玑按舞时。
簌簌初随风更急,萧萧却杂霰俱迟。
房公松竹分清俗,除却天声总未奇。