鸣珂振毂满重城,春日绵绵老燕莺。人在碧鸡坊外住,澹随流水过清明。
吾闻东海之上有十洲,群仙出入洲上头。瑶花琪树聚麟凤,不与尘世同春秋。
吾池不啻涔蹄水,孰谓蓬瀛敢相拟。独怜亦复椭双洲,云霞嶪岌烟波里。
飞桥子午凌空虚,朱阑绿柳阴扶疏。亭台倒影山色好,四顾弥望皆芙蕖。
清风为宾月为友,但恨不将池变酒。恍如乘槎泛天河,又疑身在无何有。
从知云海空复空,仙凡一笑将无同。浪游不必访弱水,人间亦有蓬莱宫。
吾侪小人可惜无仙骨,由来二洲不是池中物。
茅土周室颁,地本近荆蛮。明月几今古,閒云任往还。
转怜今日客,不识旧时山。欲访左慈迹,霜枫落叶殷。
夹路轻风撼柳条,雨侵春态动无憀.采香陌上谁家女,湿损钗头翡翠翘。
一段清冰百鍊钢,曾翻宫徵侍虚皇。裂开黄鹤矶头石,惊落青鸾镜里霜。
仙子佩环新乐府,翰林风月旧文章。道人清节磨砻久,却笑桓伊独据床。
春风盎盎水溅溅,南苑清明雨后天。门外游人听玉管,席间使者劝金船。
定须归路烧红烛,还有新诗上采笺。旧老恋恩方燕喜,看花应不忆伊川。
戎装佩镆铘,走马逐轻车。衰草城边路,残阳垄上笳。
黄河穿汉界,青冢出胡沙。提笔男儿事,功名立可夸。
使节新持第一番,金貂光彩动襄樊。名传夙将家声远,恩重亲王礼意繁。
驿路晓星瞻北斗,江城秋色绕南辕。昔年羊杜风流在,约取归来得晤言。
正是孤山月满时,美人香草影参差。灵均幽怨逋仙冷,都入骚人醉后诗。
一眺名山便息机,况逢佳节柳依依。翔风燕子穿松径,尽日渔翁坐钓矶。
夹岸苍茫云气合,中流湍急浪花飞。凭栏共羡沧洲好,长啸天门未忍归。