郡北最高峰,巉岩绝云路。朝来上楼望,稍觉得幽趣。
朦胧碧烟里,群岭若相附。何时一登陟,万物皆下顾。
盛年不惜别,客久始怀惭。我非蓬蒿人,江湖遂屡淹;
况复避豺虎,谁能解征衫!孤雁自西来,仿佛堕书函;
书中寄珍重,书外泪重缄。恍中秀,吞声写素缣;卿今陷虎穴,双鱼何从探!
珊珊魂魄来,关河谅非谙。棘林魑,骨肉各生嫌;徲子亦囊头,狼狈形影兼。
忆我初行役,兵戈未戒严;驱驰悲九折,辗转岁华添。
白云空缭绕,长此伤乌衔;水鸥虽忘机,安得比鹣鹣!
名教自束躬,柔情非所耽;怜卿持门户,鼎俎心已甘!
丰狱有埋剑,紫气若烟炎。莫邪独掩抑,干将惨不铦。
神物庶终合,造化焉能歼!生当挽鹿车,死当驾云骖。
初闻购孺子,何幸脱芦中!执手哀吾姊,囊头并若翁。
死生尽一别,忠孝已双穷!凄绝青山外,鹃啼血倍红。
三年未曾通只字,尺鲤孤鸿滞江沚。只是相知一片怀,精神顷刻常伊迩。
闻道当年读礼馀,瑞草幽兰绕墓庐。乌慈返哺知能报,鹤吊含愁尚有馀。
孝慕此情难自已,援琴转觉流光驶。旧时章服且拂尘,安石强为苍生起。
云山漫漫起座隅,千里却向庭闱趋。东辞建业上湖口,远势欲与青天俱。
大江簸荡骊龙珠,一水一云皆可娱。白鸥惊飞入寒雾,中流击鼓吹笙竽。
路经匡庐少踌蹰,彩翠可与来时殊。拨云直上问五老,丈夫与尔同崎岖。
湖亭转柁江楼耸,一卷奇文压装重。弛装再拜嘉庆毕,细数合离颜色动。
此时江海遥相望,孤城愁见落日黄。天涯应上滕王阁,指点浮云何处长。
清沂映雪晚无波,閒咏思偕点也过。落叶覆桥沙路细,夕阳平岸野烟和。
巢乌历历飞鸿尽,猎马萧萧脱兔多。水镜似将行客笑,两行蓬葆一青骡。
雨里西风已倦游,老怀悲感不禁秋。世无阮籍谁青眼,今有杜陵人白头。
雁摆行知兄弟义,燕营巢为子孙谋。谁怜湖海飘蓬客,只影孤灯相对愁。
蓟野秋交朔气深,渔阳上谷莽萧森。河关迥带烟尘色,海甸浑迷风雨阴。
天远芙蓉难独采,露寒兰芷莫先侵。腐儒素食惭何补,草阁荆扉日夜心。
凉叶堕微风,秋山正萧爽。天寒独鸟归,日夕百蛩响。
偶从桂树招,遂有桃源想。石磴阒无人,山猿自来往。
礼义生富足,为富或不仁。谁能如吴君,捐己以惠人。
开塾延师儒,聚书教比邻。岂徒名誉美,要使风俗淳。
人物方眇然,作养当及辰。文章虽致身,经术乃新民。
宣公相业著,辅子理学醇。二贤乡先正,千载德不泯。
吴君真盛举,勉哉继前尘。何当袭春服,从子语水滨。