经冬无雪麦不死,秋雨过多深入土。
人言来岁定无麦,农父掉头笑不许。
清明雨足麦欣欣,旋敕奴婢修破囷。
大麦过期当半熟,小麦未晚犹十分。
东家西舍发陈积,十钱一饼犹难得。
向来天公不为人,市人半是沟中瘠。
前望麦熟一月期,老稚相劝聊忍饥。
谁令伏枕作寒热,囊中无钱谁肯医。
天公爱人何所吝,一春雨作雷不震。
雷声一起百妖除,病人起舞不须扶。
孙陵西曲岸乌纱,知汝凄凉正忆家。
人世岂能无聚散,亦逢佳节且吹花。
迢迢建业水,中有武昌鱼。
别後应相忆,能忘数寄书。
结阁揖仙子,疏塘临隐扉。
水花红四出,山竹翠相围。
云度疑軿下,凫惊恐舄飞。
蜀姜宁可恃,投钓此忘归。
鸟有车载板,朝暮尝一至。
世传鵩似鴞,而此与鴞似。
唯能预人死,以此有名字。
疑即贾长沙,当时所遭值。
洛阳多少年,扰扰经世意。
粗闻方外语,便释形骸累。
吾衰久捐书,放浪无复事。
尚自不见我,安知汝为异。
怜汝好毛羽,言音亦清丽。
胡为太多知,不默而见忌。
楚人既憎汝,弹射将汝利。
且长随我游,吾不汝羹胾。
羽毛摧落向人愁,当食哀鸣似有求。
万里衡阳冬欲暖,失身元为稻粱谋。
今年七夕最凄凉,谩埽天阶试炷香。犹使儿童觅瓜果,懒随风俗晒衣裳。
缑山何在归寥廓,河鼓传闻堕渺茫。百拙已成那得巧,年丰只欲更时康。
古货自难买,良工徒苦心。
谁能明致力,于此是知音。
门第成乖隔,江湖阻滞淫。
寄书因有使,还得附微吟。
忆得少年长乞巧,竹竿头上愿丝多。
西山樵路隔重云,溪水微风起谷纹。
暑退忽惊秋渐晚,夜长已与昼中分。
菰蒋入馔浑家喜,碪矸催寒并舍闻。
新作篝灯学僧样,与儿同策读书勋。