司花著意压春魁。绿云堆。拥香来。冉冉红鸾,十步一徘徊。花到扬州佳丽种,金作屋,玉为阶。门前腰鼓揭春雷。倚妆台。尽人催。莺语丁宁,空绕百十回。不道惜花人欲去,看直待、几时开。
众人皆醉屈原醒。笑刘伶。酒为名。不道刘伶,久矣笑螟蛉。
死葬糟丘珠不恶,缘底事,赴清泠。
醉乡千古一升平。物忘情。我忘形。相去羲皇,不到一牛鸣。
若见三闾凭寄语,尊有酒,可同倾。
凄寒动春夕,覆被益重袍。乡梦惊还远,征途久觉劳。
破窗留月影,古木任风号。闻戒无兵馈,刚肠独佩刀。
单舸西来六月初,偶逃远役且踌躇。幽寻古寺情怀放,高会虚堂暑气除。
地主延留情已厚,故人邂逅乐何如。回头陈迹无寻处,姓字閒于壁上书。
我不见蔡子,杜门十日余。
今日叩我门,满手携琼琚。
铿锵写我前,杂以贝与珠。
我愕不知报,低头惊且吁。
读毕致于怀,余光溢衿裾。
坐令箪瓢室,磊荦堆璠玙。
我拙寡所合,甘为不材樗。
嗟君何所闻,屡枉长者车。
我来淮南游,霭霭子之誉。
骅骝走千里,凡马安能逾。
奈予不自量,痛鞭而疾驱。
常忧过所往,疲惫伤吾躯。
愿君少待我,且欲休吾驹。
跳奔舍其群,子乐谁与俱。
俯身援其类,是亦仁之徒。
不然但用我,畏甚将逃逋。
何如少待之,效技供子娱。
我无功名愿,与世日益疏。
反慕古沮溺,穷年事耕锄。
皇皇吾夫子,忧世亦勤劬。
虽然竟何就,孰若安以居。
人生各有怀,未用相贤愚。
得乐愿即止,安能较锱铢。
又疑异所任,劳逸事亦殊。
作歌以讯之,子意当何如。
一瓶西注一瓶东,两径初移绿未浓。忽见白衣持酒至,拟留一斗待秋风。
年年端午又今朝。鬓萧萧。思摇摇。应是南风,湘浦正波涛。千古独醒魂在否,无处问,有谁招。
何人帘幕倚兰皋。看飞桡。夺高标。饶把笙歌,供笑醉陶陶。孤坐小窗香一篆,弦绿绮,鼓离骚。
笼街弹压上元灯。满瑶城。簇珠星。老矣如今,谁记旧来曾。眼底相逢惟有月,空对面,若为情。残生消不尽齑茎。瘦棱棱。困腾腾。扶起眉间,杯酒酹寒檠。也为风光陪一笑,心下事,梦中惊。
人生难满百年心。得分阴。胜千金。吹帽风流,时节又相寻。回首赐萸休说梦,真率具,自山林。逢迎一笑且开襟。酒频斟。量犹禁。相劝相期,长健似如今。醉也从他儿女手,争把菊,满头簪。
纷纷都说会双星。鹊桥成。凤骖迎。风雨凄凉,何故锁苍冥。儿女空愁谁解意,须道我,试来听。人间天上不同情。最无凭。是柔盟。应怪痴人,虚妄做浮生。正值楼台多簇燕,教没兴,不开晴。