老去慵仍甚,幽欢良自如。性将时共背,身与世俱疏。
水色含群动,秋容淡夕虚。惬心皆乐事,真作野人居。
风壤瞻唐本,山祠阅晋馀。水亭开帟幕,岩榭引簪裾。
地绿苔犹少,林黄柳尚疏。菱苕生皎镜,金碧照澄虚。
翰苑声何旧,宾筵醉止初。中州有辽雁,好为系边书。
入耳百事乖,况闻公竟逝。撼胸来狂潮,万感倏起坠。
微生及中年,坐阅天地闭。夷齐各求仁,巢由耻非义。
公清畏人知,大壑蓄元气。归隐十年期,躬耕先世事。
老学烛犹明,孜孜味能至。厌乱傥已深,一瞑遂不视。
檐鸦冻不哗,尺宅走万怪。休暇周四旬,一岁此心泰。
蠕蠕蠹丛生,低吟发遥籁。乐事际伏腊,劳生得微懈。
六年冗不治,枯菀久身外。故步安槃姗,饱死讵贻悔。
朝踏霜花行,夜共灯火爱。从徒百十人,昏昭竟何待。
堂前阿巽欢,足后娇儿狯。无病茶饭佳,俯仰为一快。
良士矜七尺,五斗究云隘。壮岁困磨牛,成劳笑安在。
凡情耻钝顽,奋跃务高大。似闻割洪流,海立昼全晦。
日黄拥被眠,炙手任渠辈。运会剥亦终,便老亦谁慨。
积水不知际,孤舟缘断堤。新晴寒气薄,短日暮天低。
为客情犹昨,重来路已迷。区区何计了,长负旧林栖。
春雷惊起苍龙角,春风摆开紫云箨。扫断红尘不得来,翠羽旌幢拥高阁。
高堂老人年八十,朱衣省郎侍旁立。追怀手植先大夫,栽培灌溉何勤劬。
浓阴潜蔽芝兰径,美实饱供鸾凤雏。幽轩得名名曰恭,见此还与桑梓同。
岂惟雪霜不可改,年年高节摇清风。
可种梅花便可居,此身安处即吾庐。
胸中丘壑无今古,笔底烟霞自卷舒。
着脚且坚君子操,知心自有圣人书。
吾侪幸是苕川客,只好溪头学钓鱼。
贫也非病也,途穷使智穷。畏人心自怯,媚世语难工。
迹混尘嚣里,思深渊默中。小儿强解事,儳语慰愁衷。
闷把阑干猛拍。一向翠奁尘积。孤鸾那得影儿双,怕见菱花碧。
梅浅月朦胧,鬓亸云狼藉。愁容自己也难看,敢望他怜惜。
雨晴烟晚,
绿水新池满。
双燕飞来垂柳院,
小阁画帘高卷。
黄昏独倚朱阑,
西南新月眉弯。
砌下落花风起,
罗衣特地春寒。