长鬣张郎三十八,天遣裁诗花作骨。往还谁是龙头人,公主遣秉鱼须笏。太行青草上白衫,匣中章奏密如蚕。金门石阁知卿有,豸角鸡香早晚含。陇西长吉摧颓客,酒阑感觉中区窄。葛衣断碎赵城秋,吟诗一夜东方白。
偶来游玉宇,不为觅金丹。尘世纷挐苦,人生休暇难。
聊同羽客话,暂卸侍臣冠。石窦流泉出,泠泠入座寒。
地灵丘壑邃,危路入紫烟。
藤萝閟尺水,中有龙潜渊。
青曦弄骄晖,绍兴丙辰年。
嗷嗷周余民,生理谅难全。
令尹谢不敏,来上天公笺。
一念如丝芒,已斡造化权。
夜半雷绕山,雨出山之巅。
凌晨眺四郊,草木亦欣然。
民载神之休,次谓令尹贤。
贤则吾岂敢,庶逭失职愆。
甲兵久不洗,风霾涨尘寰。
兹事非神助,谁其荡腥膻。
物极理必反,否泰如循环。
刘龙傥有意,速起飞九天。
断玑零璧散不拾,田父夜惊莫敢藏。青箱世守亦仅仅,深锁何殊尘网凉。
当年有作必写与,楚亦有分旌与璜。时时开视宁忍读,六丁下取须提防。
惟天生才加以学,小子辟席突窥墙。追穿载籍吸元气,浅才薄艳下奔忙。
古者文章重制诰,至今读数常与杨。圣朝责实所弗尚,诸侯侨戍争求良。
由来陈琳阮瑀集,存者纵富已已亡。香山居士尚律切,少陵野老穷铺张。
论诗宗尚见百一,空积腹中千万章。茅亭六月忆新落,左右花草罗丹黄。
终日相呼语不尽,三复共赏味逾长。钟山回首竟终古,三年忽忽永心丧。
独念遗文后死责,名山何日发辉光。
杏花春色望中新,赋就欢冯狗监陈。鞭似祖生先竞着,璞如卞氏晚同珍。
已看剑气冲牛斗,岂为山灵诞甫申。莫道禹门高万丈,雷声震处是通津。
草草事行役,迟迟违故关。碧帏遥隐雾,红旆渐依山。
感激酬恩泪,星霜去国颜。捧刀金锡字,归马玉连环。
威凤翔双阙,征夫纵百蛮。应怜宣室召,温树不同攀。
直道已三出,幸从江上回。新居茅茨迥,起见秋云开。
十里次舟楫,二桥交往来。楚言满邻里,雁叫喧池台。
鱼鳖乐仁政,浮沉亦至哉。小山宜大隐,要自望蓬莱。
驱车涉广川,扬帆陟崇丘。结交四海内,中道多愆尤。
朔风厉苦节,独鹤横九州。朝拂三岛树,夕过五城楼。
两翅偶寒影,旷然何所求。登高临大江,日暮万里流。
时哉疏凿人,八年忘外留。出必益稷俱,归与夔龙俦。
进退两不疑,功成垂千秋。万事日相敚,恩情若云浮。
吾心苟不渝,反覆安足仇。自非天地外,何能独忘忧。
早岁颠狂伴,城中共几年。有时潜步出,连夜小亭眠。
月影侵床上,花丛在眼前。今宵正风雨,空宅楚江边。
晓起问赤壁,挂帆江气凉。春条隔堤蔼,危堞竟山长。
雨里过樊口,云中别武昌。无由访陈迹,烟水但茫茫。