闲多乏交游,生晚欠知友。栖迟强逢迎,汩没惮趋走。
几年荒野外,已觉安井臼。一旦朝市间,时亦泥杯酒。
纷纷夸毗儿,落落穷独叟。由来事箪瓢,岂是厌升斗。
湖波风泛莲,野岸日移柳。为问吴山头,何如楚溪口。
本朝二百年,古文盛欧阳。平生几讨论,皓首诵山房。
谁知落宦网,不暇相携将。旦旦药市游,夜夜隘巷藏。
黄沙扑几席,细尘污衣裳。欲从人乞之,嗫嚅但徬徨。
珍重李校书,爱我穷词章。假借复取赠,转觉厚意长。
聊穷述作心,轲愈参翱翔。向来太玄经,遗我喜若狂。
昼夜测中养,至今迷三方。二书或有尽,盛德胡能忘。
落残明月照湖心,小艇扬波荷气深。谁能一枕华胥梦,占得其清无暑侵。
长飙撼石应真洞,净慈高绝南山阴。斋盂茗椀复宴坐,了义不必开禅林。
老身执热困尘屋,偪塞嘈杂蹄足音。栎庵受用乃如此,斫额望之聊自吟。
馀霭净麦岐,流晖转兰皋。燕垒落梁尘,渔舠激埼涛。
芳斟竞飞斝,绮思归摇毫。良燕气清和,物色如春韶。
漠漠轻阴楼上头,老来心绪不关秋。相看鸿影檐前过,转觉蛩吟砌下幽。
尽以诗囊供写兴,少将酒盏与浇愁。急风又堕萧萧叶,天淡水云无数浮。
明电夜凉催雨,不知冰水为秋。涤研酒酣寻句,剩拚蚁梦扶头。
连窗风撼山,引酒灯照坐。逍遥入庄吟,憔悴失楚些。
夜严风色冽,开门恍奇绝。谁将连日雨,幻此琼玉屑。
林深竹初折,涧浅冰复结。望久忽烟销,山明见松雪。
引镜吾虽瘠,韩休谏疏多。君心在天下,欢乐竟如何。
秋到青岩寺,山深眼为新。寻思曾宿客,笑我再来人。
欲住苦违俗,便归愁染尘。争如两峰底,苔竹养吾真。