一尉西都梅子真,归来岂是总忘身。栖栖吴市门前卒,便道神仙乃若人。
每恨沙坑远,十年才两过。閒人身则尔,君子意如何。
古井无惊浪,乔林不改柯。留连因缱绻,踯躅为婆娑。
雪观碧云合,檐花带女萝。磬清收梵呗,香净入禅那。
粥饭门房少,经斋城市多。幽人邻近住,取次一相过。
家住疏疏短短篱,并山支径自登跻。寒云四垂天惨惨,老木环锁风凄凄。
身从荒园叩古寺,眼暗孤城带清溪。寻僧与客少谈胜,兴罢归来乌夜啼。
兵厨不作鸣鞭送,市酤多怀饮湿忧。可念嗫嚅空燥吻,要须倾倒付新篘。
春雪堕如筛,浑家醉不知。泥留虎斗迹,愁杀路傍儿。
出写清浅景,归穿苍翠阴。
平头均楚制,长耳嗣吴吟。
暮岭已佳色,寒泉仍好音。
谁同此真意,倦鸟亦幽寻。
宅带园林五亩余,萧条还似茂陵居。
杀青满架书新缮,生白当窗室久虚。
孤学自难窥奥密,重言犹得慰空疏。
相思每欲投诗社,只待春蒲叶又书。
桑条索漠栋花繁,风敛余香暗度垣。
黄鸟数声残午梦,尚疑身属半山园。
武陵山下朝买船,风吹宿雾山花鲜。
万家笑语横青天,绮窗罗暮舞婵娟。
小鬟折花叩船舷,玉琖写酒酬金钱。
朱梦飞动浮云巘,天外筦箫来宛转。
断桥人行夕阳路,楼观琉璃影中见。
酡颜未分骅骝催,烛人坐客犹徘徊。
岂知阊阖门边住,春尽不见芳菲开。
日月纷纷车走坂,少年意气何由挽。
洞庭浪与天地白,尘昏万里东浮眼。
黑貂裘敝归几时,相见绿树啼黄鹂。
荣华俯仰忧患随,命驾吾与高人期。