遗墨之四行,煜其如晨星之烂。
是曰元佑之名臣,所当考而申之以赞。
陈子赋可喜,十诗仍好辞。
亦云余事尔,何累壮夫为。
语浸初已漫,笔峰时出奇。
息肩当益学,葵圃未应窥。
神仙闻住蓬莱宫,云霞万里回刚风。露凉月落江夜静,飙车髣髴来孤蓬。
骨法坚奇异容态,綦屦素缘衣文带。相怜有意非偶然,尽吐幽怀向倾盖。
自言丹丘绝世尘,世上沧桑何太频。岁时岂用羲和历,代序宁论晋魏人。
未开万卷窥今古,更笑千钟无比数。我身有贵知者希,落落儿曹焉足伍。
兼传至理出鸿蒙,受之再拜心神通。半醒几杖犹相对,忽听秋声枕席中。
玉峡城头曙鸡乱,紞紞伐鼓催行传。远游违养非我情,感激高踪泪如霰。
忆昔夜梦凌紫烟,倒影俯瞰扶桑巅。从兹颇厌人间事,往往出语憎荤膻。
天书夜半来扣户,欲发不发愁逢怒。变色聊为捧檄行,乞身自有陈情疏。
暂隐金门借禁林,终骑白鹿访遥岑。他时讯问岩栖客,可是青霄碧海心。
名园自郊谷,何况筑高台。酷暑未尝到,清风长自来。
云岚瞰山罅,烟水近池隈。谁更将松竹,萧森四面栽。
昨夜白麻降日边,文章领袖远朝天。遥思御座分香赐,更想龙庭命席前。
白面书生酬夙志,黑头边帅领新权。非熊应笑非熊老,八十犹然钓渭川。
才美风流自一时,因风来寄湛然诗。新朝制度知将近,晚节功名未是迟。
识子固为天下士,微君孰抚我民痍。援毫欲继清新句,笑我却无黄绢辞。
湆澹险怪士,气马如狂涛。趋蹶日万变,风石常相遭。
浮沈有命在,险易如人何。此累稍稍远,十里无横波。
剑潭澄寂客,注酌无丧得。狂心到此阑,观水还无观。
蟾光中夜静,银色满襟寒。谩对浮屠笑,若心应了了。
莫看滩上涌,但取潭中照。
报政方山下,分携赣水滨。人蒙百里惠,花见四年春。
亲志乐戏綵,家声高缙绅。还期逢庆节,慈宴拱严宸。
葵足祇自卫,焉能拟乔松。畏途更百险,栖迷竟何功。
盛际图报艰,縻禄叨釜钟。徘徊掖垣曙,期吐尺寸胸。
终惭宝燕石,高飞谢群雄。顾兹黑子地,渺渺南溟中。
阃制籍良翰,灵威撼龙宫。夷丑顿屏息,勋名日跻崇。
我归复奚虞,于耜惟明农。西山倚翠壁,鼓缶酬徒庸。
精粗本同贯,治圃如治邦。雨晹卜丰歉,畎亩随南东。
岂曰计口腹,伐檀企遐踪。多君吉甫诵,穆如惠清风。
衰薄喜多幸,退公谁与闲。
高人乘兴去,相望两程间。
卷箔有微雪,登楼无远山。
清谈胜题赠,何日杖藜还。