孤城急鼓转严更,步屧中庭午夜晴。
人世昏昏同梦寐,使星耿耿伴清明。
云开霄汉光华远,望极关河眼界平。
想见登临无限意,此身那得计浮荣。
迹苦江山滞,心悬骨肉求。况当明月夜,又是白云秋。
不省袁宏艇,那知庾亮楼。更携诸小阮,欢对一林幽。
十轮霜影转庭梧,此夕羁人独向隅。
未必素娥(é)无怅恨,玉蟾(chán)清冷桂花孤。
中秋月圆,月光洒在庭院,院中梧桐树影婆娑,我一人羁旅异乡,节日里看这月亮下的树影,时间缓缓过去,影子不知不觉的移动着。
遥看天上明月,想那月宫中的婵娟,现在也未尝不感遗憾吧,陪伴她的,毕竟只有那清冷月亮和孤寂桂树。
羁人:旅人。隅:角落。
素娥:指嫦娥。玉蟾:月亮的别称。
江海怜君在,文章逐转蓬。汉亭怀孺子,唐碣拜颜公。
剧话参辰隔,多愁去住同。何当似鸥侣,浩荡五湖中。
缭垣齐拱禁门高,别院斜连御水遥。芳草有情生广掖,垂杨无力倚危桥。
承宣白面风标俊,入内华裾意气骄。么么词臣不通籍,却疑宫阙在璇霄。
莞簟轻轻卷,藤床故故移。
暑尘无避处,客舍有凉时。
开帐迎风易,钩帘看雨宜。
绿阴更清绝,旧竹长新枝。
三秋此夕恰平分,城市人家半闭门。
正忆紫云吹玉笛,忽惊皓月照金樽。
宦情素薄鸿初到,诗兴方浓雨又昏。
不是桂花香自慰,倚栏无语易销魂。
自古中秋月,风骚昨意难。几人亭醉笔,终夕凭危栏。
海际掀鲸目,云端擢露盘。一年相别恨,并与此时看。
月满中秋夜,人人惜最明。悲欢徒自感,圆缺本无情。
天外有相忆,世间多江平。嫦娥难借问,寂寞趁西倾。
清商才过半,皓魄最宜圆。自是秋光好,非缘人意偏。
一宵歌吹地,万里雪霜天。忍见西楼下,佳期又隔年。