虎踞龙蟠画不如,当时宫殿莽为墟。孙刘霸业一抔土,王谢虚名数板书。
瓜步风涛空浩渺,钟山松竹尚萧疏。自从此老争墩后,扰扰于今总为渠。
辞本春秋作,聱翁策固长。
漫嗟褒贬迹,孰继老汾阳。
晋委东都帝秣陵,岂无机会可争衡。
诸公坐视敌来往,一水反为国重轻。
北伐上章空有语,中流击楫竟何成。
登临不是多伤感,老却胸中十万兵。
秋风吹空一横扫,秀桐芳蕙经宵老。晨鸡惊起穷丈夫,心骨调残感霜草。
独起过君喜君在,鹴裘同就旗亭解。酒酣气壮把袂归,吾曹心过中区大。
君不觉丰城两龙思延平,气凝愁紫牛间横。神物际会当有时,洛阳楼上逢张卿。
古人率自穷途起,景略执畚南阳耕。
四百源流尽,三分气燄高。西州称险隘,玄德夸英豪。
统正图王策,关张汗马劳。相雄争胜负,所得仅纤毫。
当世安危虑,斯人智识滔。潜身规去就,择主事游遨。
仗顺亲归汉,平凶首问曹。河间屠血肉,江表战风涛。
雅意存中国,单师静不毛。安知深政术,指画露兵韬。
顾托情尤重,君臣义可褒。南征才解甲,北伐遽投醪。
渭水开营壁,祁山拥节旄。乾坤悲拆裂,荆棘誓锄薅。
远结孙权援,亲将仲达鏖。刘宗难再起,郭坞已长号。
家国犹殷富,衣冠亦俊髦。中途亡辔策,束手类猿猱。
事业垂千载,风流尚一陶。民思夔子国,庙枕蜀江皋。
寿史徒讥议,裴碑自固牢。丹青严壮观,松桧尽萧骚。
丑虏终为患,长弓未见櫜。吁嗟擒纵术,祠下涕沾袍。
摧残枯木倚寒林,几度逢春不变心。樵客见之犹不采,郢人何事苦搜寻。
莽莽荆襄割据州,夕阳西下独登楼。岘山晓翠当窗入,汉水寒潮抱郭流。
放眼关河纷故垒,惊心风物逼新秋。杜康台在烟云里,一醉江头狎白鸥。
形胜当年百战败,子孙容易失神州。金川事去家还在,《玉树》歌残恨未休。
徐邓功勋谁甲第,方黄骸骨总荒丘。可怜一片秦淮月,曾照降幡出石头。
题诗西过襄王墓,记得巴山寺里钟。梦阻细腰思窈窕,水生多叶怨芙蓉。
虚无环佩行阴洞,髣髴精灵下碧峰。重到荆州忆王粲,乱山侵草马头东。
清似水。不了眼中供泪。今宵忍听唱阳关,暮云千里。可堪客里送行人,家山空老春荠。道别去、如许易。离合定非人意。几年回首望龙门,近才御李。也知追诏有来时,匆匆今见归骑。整弓刀,徒御喜。举离觞、饮釂无味。端的慰人愁悴。想天心,注倚方深,应是日日传宣公来未。