细雨当楼一榻深,楼前草色净沉沉。閒中倍念劳生事,冷处偏宜老衲心。
古殿且看千眼佛,高山休抚伯牙琴。莫疑当暑馀寒意,炎热须教雪满襟。
淮南昔繁丽,富庶天下称。管弦十万户,夜夜闻喧腾。
不徒竹西寺,歌吹相豪矜。一朝烽火急,廛市为沟塍。
风月无欢场,睥睨皆射堋。荒荒野月白,照地如寒冰。
自从画江守,岁岁输金缯。萧条闾井间,水旱又频仍。
我来经故里,日暮此一登。隋唐倏己往,遗迹几废兴。
江山极苍莽,望之涕沾膺。
槛外寒梅树,春前每自荣。芳香风并远,琼蕊雪争明。
梦逐罗浮月,愁闻羌笛声。龙城消息断,春恨几年平。
天东衔烛龙,光景照四溟。羲和揽龙辔,鞭策日夜征。
露华以春晖,霜叶当秋零。危柱无弱弦,急辕无留旌。
华发不再绿,彫颜宁重荣。良辰足行乐,羁旅难为情。
乌程有美饷,为人驻颓龄。玉指陈兰藉,歌钟閒鸾笙。
短章可娱日,意气聊相倾。
落霞深院静,暝色又黄昏。约梦镫留影,浇愁酒有痕。
秋风侵病骨,冷月吊诗魂。为惜清宵景,呼鬟莫掩门。
美女东城隅,红颜华灼灼。垂垂十二鬟,一一飞金雀。
初日照楼台,春游出宛洛。采桑攀远杨,搴芳捋丛薄。
行路何踟蹰,中心谅有托。不知谁家子,白马黄金络。
强言立道傍,翩然互酬酢。本非淇上姝,宁践桑中约。
家无薄幸儿,白头负前诺。赠妾双明珠,还君抵飞鹊。
日暮行归来,空闺守寂寞。
黄君画梅天下奇,枝枝笔底如龙飞。
干盘屈曲苍苔古,老树顷刻生光辉。
婆娑月下弄清影,更有幽香袭诗境。
地僻从无车马尘,间关翠禽啼梦冷。
民瘼民依廑圣衷,频劳法驾出深宫。五年巡狩符虞典,万世安澜颂禹功。
此日幸分青镂笔,当时亲傍玉花骢。难将荡荡巍巍德,写入金泥玉检中。
西风万里至,旷然天地秋。
暮雨生夕凉,百虫鸣啾啾。
楚山晓苍苍,楚水亦悠悠。
骚人试登临,感物增离尤。
所思在遐方,欲往路阻修。
香草有蕙茝,嘉树有梧秋。
白露委芳馨,彫零使我愁。
穷年倦羁窘,江湖思旧游。
纫兰制芰荷,飘泛一叶舟。
肆情云水间,意适何所求。
背城花坞得春迟,冻雀衔残尚未知。闻说绿珠殊绝世,我来偏见坠楼时。