天涯流落思无穷。
既相逢,却匆匆。
携手佳人,和泪折残红。
为问东风余如许?春纵在,与谁同?
隋堤三月水溶溶。
背归鸿,去吴中。
回首彭城,清泗与淮通。
欲寄相思千点泪,流不到,楚江东。
一梦西都十二年,竟陵相遇各华颠。
风流家世仁人后,恺悌歌谣楚俗传。
学道爱君甘淡薄,倦游嗟我久留连。
自怜江上伤春眼,不待琵琶已泫然。
索莫归未得,闲云还满空。
愁吟对寒月,不睡到晨钟。
衣喜初冬寄,书怜手自封。
何当听夜雪,暖酒夜炉红。
娉娉闻道似轻盈。好佳名。也堪称。楚观云归,重见小樊惊。豆寇梢头春尚浅,娇未顾,已倾城。章台休咏旧青青。惹离情。恨难平。无事飞花,撩乱扑旗亭。不似刘郎春草小,能步步,伴人行。
留仙初试砑罗裙。小腰身。可怜人。江国幽香,曾向雪中闻。
过尽东园桃与李,还见此,一枝春。
庾郎襟度最清真。挹芳尘。便情亲。南馆花深,清夜驻行云。
拼却日高呼不起,灯半灭,酒微醺。
滇南春似锦江春。水鱼鳞。柳蛾颦。千树梨花,花底草如茵。
晴日暖风浓胜酒,熏媚眼,醉游人。
柔丝弱絮软红尘。惜芳辰。倦游身。啼鸟惊心,何事唤归频。
不是不归归未得,愁望远,泪沾巾。
卷帘聊举目,露湿草绵芊。
古岫(xiù)藏云毳(cuì),空庭织碎烟。
水纹愁不起,风线重难牵。
尽日扶犁叟(sǒu),往来江树前。
烟雨朦胧,诗人卷起窗帘抬头向外眺望,雨水打湿草木,那蓊蓊郁郁的草看上去柔软、薄弱像丝绵一样,很是茂盛的样子。
那边的一个神秘的石洞上浮着稀疏的白雾,庭院上面到处充满了支离破碎的细烟。
雨点轻打江水,一波波水纹向四周散去,犹如忧愁四散,其实他并无法真正的忧愁。吹拂的风像千斤重,难以连成一片,断断续续。
终日忙碌的老农忙于耕种,在这样阴沉潮湿的天气也不休息一刻,趁着烟雨天耕种江边上肥沃的田地,江边上一片繁忙。
绵芊:指草木像丝绵那样柔软、薄弱、纤细的样子很茂盛。
古岫:本意为岩穴,表示古老神秘的石洞。云毳:本意指毛发,表示云朵清淡、稀薄、朦胧的样子。空庭:幽寂的庭院。
水纹:水的波纹。
叟:指年老的男人。老叟,即老年人。
君家全盛日,台鼎何陆离。斩鳌翼娲皇,炼石补天维。
一回日月顾,三入凤凰池。失势青门傍,种瓜复几时。
犹会众宾客,三千光路歧。皇恩雪愤懑,松柏含荣滋。
我非东床人,令姊忝齐眉。浪迹未出世,空名动京师。
适遭云罗解,翻谪夜郎悲。拙妻莫邪剑,及此二龙随。
惭君湍波苦,千里远从之。白帝晓猿断,黄牛过客迟。
遥瞻明月峡,西去益相思。
一片绿云,千条寒玉,亭亭孤上,非想有情天。记得雨馀残照,趁啼禽即栗横肩。
迎眸处,捎云垂露,袅娜芉眠。谁道别、经年怨湘妃不语,我见犹怜。
鲸波吞岭,欲遣变桑田。魆地一声去也,挽不住、环佩珊然。
空想像,纸窗清影,淡写之玄。
依依欲待人帘栊。怕回风。怨回风。一霎惊飞、吹过小桥东。
梅信未来枫叶尽,谁款款,与从容。
前溪流水忒匆匆。拚孤踪。碧波溶。冷淡魂消、旧恨有无中。
不似柳绵归计晚,人只解,惜残红。