远游如飞蓬,漂泊天之涯。不及百尺楼,系在垂杨堤。
琉璃为钟玉为斝,繁弦促管花阴下。青春此乐输几人,客身皇皇一羸马。
百万兵中击柝声,绮裘绣帢入承明。霸亭醉尉休相问,帝遣将军特夜行。
灯下酣歌击唾壶,匣中龙剑夜噫呜。太平不用黄公略,閒与儿孙说阵图。
也知有意吹嘘切,争奈人间善恶分。
但是秕糠微细物,等闲抬举到青云。
长怀杜陵老,遐想靖节翁。二子不并世,千载馀清风。
君为南国秀,志气陵苍穹。盘屈不得伸,妙略参元戎。
归来侣渔樵,香火陪琳宫。卜居牛斗墟,筑室瓦砾中。
依然植五柳,彷佛馀四松。南窗有幽意,寄傲膝可容。
拊床寒月侵,曝背微阳通。琴书乐忘忧,尊中常不空。
吾乡有诸杜,源流自祁公。归欤有成言,葛巾永相从。
虚堂清簟午抛簪,人静疏帘映昼阍。身过中年心已倦,病因烦暑气常昏。
紫烟碧月天初赐,乳窦寒泉世莫论。尘味暂忘惟嗜此,更无馀思到芳樽。
数椽茅屋绝过从,窗户深明一径通。雨过竹丛增晚翠,风翻荷沼乱殷红。
揩磨五字无瑕颣,鼓吹群经有折衷。敩学从来自强半,应怜时辈尚谈空。
柳向西偏一线斜,东风袅袅自天涯。捲开白日初消冻,阁住轻阴为养花。
骀荡祗堪嬉燕雀,颠狂莫遣动泥沙。陌头吹得韶光去,独有罗敷最叹嗟。
江阁斜阴倒碧流,钓台崛立水云幽。图中物色今谁肖,帝侧星文不可求。
往矣功名成邓寇,时哉心迹合巢由。南阳旧识狂奴态,底事犹持谏议留。
共学西山蔡子家,执经吾已愧侯芭。鱼龙夜雨争闻铎,桃李春风解作花。
白发青毡推宦况,兰台柏府重声华。逢人且莫嗟迟暮,会拜鸾书庆未涯。