出山云似住山间,南北东西独往还。十载识君曾一笑,卷中仍是旧时颜。
君家草堂在西郭,不远人间似岩壑。浮丘一点下平芜,郁水千峰映篱落。
触热相过五月中,凉飙不道炎蒸恶。开轩气象已爽垲,入座清言复玄著。
爱君识鉴精莫伦,过目雄雌辨飞鹊。爱君墨妙不可当,下笔峥嵘走龙蠖。
千年论事直指掌,八法从心绝缠缚。闲来为我言素怀,便欲从兹理芒屩。
尚平多累粗已毕,吴越清秋有前约。钱塘怒涛若车马,九华峰峦如剑锷。
揽将明秀入毫端,直取幽奇恣挥霍。快哉壮志我所同,恨不俱飞比黄鹤。
胸中约结开何时,梦里江山已成昨。倚栏惆怅见千里,落日回风散城铎。
虞翻故苑空青蝇,赵尉馀基尚丹雘。远天暮色方掩霭,近寺疏钟满寥廓。
出门一揖因送君,白头好纵青山乐。
春来频客素馨田,想见高吟百卉前。琼海罢官唯白发,蜀门归路在青天。
埋名后代还谁赏,廉吏今时不谓贤。同是旧人君更老,相思遥寄梦熊篇。
客有清秋约,泉来第一峰。涧中分夜月,铛里沸风松。
淡发茶香远,寒消酒力浓。寻源知不近,明日更扶筇。
玉堂仙子玉髯髭,老笔能飞屈铁枝。正是雪消明月落,罗浮山下梦醒时。
薄暮投花县,联车入翠微。长林生缺月,永夜照寒扉。
情话欣无斁,离怀怅有违。勉哉彊毅力,千里要同归。
渚华初出水,堤树亦成行。吟罢天津句,薰风拂面凉。
考槃虽在陆,滉瀁水云深。正尔沧洲趣,难忘魏阙心。
井梧已飘黄,涧树犹含碧。烟水但逶迤,空斋坐萧瑟。
端居生远兴,散漫委书帙。爱此北窗闲,时来岸轻帻。
微钟忽迢递,禽语破幽寂。赏罢一悁然,淡泊忘所适。
青鸾凌风翔,飞仙窈窕姿。高挹谢尘境,妙颜粲琼蕤。
登霞抗玉音,结雾吹参差。神钧舞空洞,玄露湛霄晖。
山中玉斧家,胡不一来嬉。真凡路一分,冥运千年期。