行尽风林雪径,依然水馆山村。却是春风有脚,今朝先到柴门。
秋风桂花发,夕露寒螀吟。岁月坐悠远,江湖亦阻深。
纷思宁复整,离忧信难任。终遣谁为侣,独此澹冲襟。
綵舟停画桨,容与得攲眠。梦破蓬窗雨,寒声动一川。
广文何事创楼居,收拾家藏理蠹馀。尚有简编充栋宇,拟陈车马大门闾。
移床客去邀明月,送酒人来递异书。纵使清贫无长物,犹胜四壁似相如。
登高立马瞰晴川,四面平林接暝烟。东望不堪频极目,归心已度鸟飞前。
林叶经夏暗,蝉声今夕闻。已惊为客意,更值夕阳曛。
空岩寒水自悲吟,遥夜何人为赏音。此日团栾都听得,他时离索试追寻。
诗筒连画卷,坐看复行吟。想像南湖水,秋来几许深。
郁郁层恋隔岸青,青山绿水去无声。
烟波一棹知何许,鶗鴂两山相对鸣。
少年易学老难成,一寸光阴不可轻。(争议:少年易老学难成)
未觉池塘春草梦,阶前梧叶已秋声。
青春的日子容易逝去,学问却很难成功,所以每一寸光阴都要珍惜,不能轻易放过。
还没从美丽的春色中一梦醒来,台阶前的梧桐树叶就已经在秋风里沙沙作响了。