举世无非逐臭夫,卜邻幸喜得文儒。
堵居原宪贫而乐,瓢饮颜回退若愚。
粗有田园供菽水,更无酒肉混庖厨。
古来隐士无过此,叹息吾今德已孤。
滂沱一雨洗清秋,千里郊原旱气收。
急遣奚奴洗觥盏,醒心亭上看溪流。
本是蓬筚姿,偶作帝王客。
日日上金门,时时分玉食。
自忘身世贱,不觉仙凡隔。
几多贤达人,饥寒卧空泽。
四始诗之至,源流治世音。后来无郑卫,蛙蚓谩呻吟。
有客劝除草,草去眼中净。
梵志反著袜,一国皆通病。
颊上著三毛,精神乃殊胜。
微云点太虚,不碍天宇莹。
芳草有佳色,驻与俗士订。
曾著骚人经,屡勤才子咏。
因依仲蔚门,缭绕渊明迳。
不入膏粱观,唯契山林性。
吾家北窗下,旷土勿畦町。
花草随意生,红绿同一盛。
晨露共明蠲,夕烟相掩映。
既傍竹阴清,又连苔色静。
微薰入衣屨,余润侵筑磬。
终日坐其间,心清神气定,
心清神气定。诗酒颇相关,
世事不足听。从渠笑吾痴,
此意未易竟。
晚晴返照射高栌,不觉烦襟气一苏。
欲问明朝天色好,请看空际两浮图。
铜琶高唱大江东,不许闲愁恼乃公。四海霸才能有几,今宵欢乐又偕同。
狂呼酒盏看樊素,醉拭刀铓辨正宗。离别寻常休怅怨,男儿志本在飞蓬。
薄宦三冬暮,殊方一纪馀。
笑歌筋力倦,勋业鬓毛疏。
道路纷乘传,轩墀遝曳裾。
无庸看半百,搔首岁云除。
呼儿来秉烛,点检鬓边丝。
志在惊时晚,年加愿晓迟。
京华犹旅食,世态益吾悲。
四十明朝是,愁吟杜子诗。
前日枯槎接断溪,今朝白石跨完堤。
牧儿静立牛磨角,诗客闲惊马驻蹄。
涧雨涨来流浅濑,山风扫过断纤泥。
十家岂乏相如辈,当有人从柱上题。