燕政托揖让,社稷墟齐兵。昭王图雪耻,求士千金倾。
壮哉乐毅士,报以七十城。当时重其略,国乘传荣名。
于期颈自刎,荆轲计不成。一感知己恩,九死其所轻。
寥寥千载馀,烈风争日明。
淡黄柳色小沙堤,昨夜微霜秋满溪。月晓风清人未到,藕香常在钓船西。
萧山夫子七十余,前年致政留京都。苍颜白发谢簪裾,腰脚轻健不用扶。
旧宅十笏城东隅,荒园草草瓜与壶。中有游龙杂苇蒲,紫花烂漫秋不枯。
鳞鬣渐老根生须,笑谓畦丁无鬋除。制以为杖形状殊,坚比赤藤轻若无。
直逾邛竹中则虚,镌铭示我屡叹吁。自言老退思江湖,家无桑田八百株。
又乏橘官千头奴,便作寓公聊自娱。人生随地皆安居,饱食缓步可当车。
且学老圃往荷锄,草木位置不粗疏。长公近亦归衡庐,童稚绕膝读我书。
亲宾过从语踟蹰,年年根节劳爬梳。良材如此当预储,梱载分致诸老儒。
愧我樗散非世须,问道傥许谈其粗。夫子神完老愈癯,谁陪履凫健走趋。
延年作颂敢近诬,岂但功与灵寿俱,难进易退古不如。
雨浥梨花粉泪香,一痕淡月照修廊。
春来只是寻常夜,惟有杜鹃添觉长。
近水千条拂画桡,六桥风雨正潇潇。
枝枝叶叶皆离思,添得啼莺更寂寥。
杜鹃啼血诉春归,惊落残花满地飞。
惟有帘前双燕子,惜花衔起带香泥。
乳燕衔泥春昼长,倚阑无语立斜阳。
桃花红雨梨花雪,相逐东风过粉墙。
银烛烧残夜漏声,画屏香案影孤清。
一庭春色无人管,分付梨花伴月明。
半似天仙半似神,半如崔氏镜中真。香迷五百烟花阵,色妒三千粉黛人。
细雨微霏滋艳质,暖云重叠护芳尘。纷纷红紫争明媚,占尽风流富贵春。
香灺犹馀去岁烟,五更斗柄已回天。来从天外春何早,俵向人间老不偏。
莫问流光似流水,且从今日数今年。东风五十七年梦,梦觉还惊雪满颠。