白马黄金鞍,蹀躞柳城前。问此何乡客,长安恶少年。
结发从戎事,驰名振朔边。良弓控繁弱,利剑挥龙泉。
披林扼凋虎,仰手接飞鸢。前年破沙漠,昔岁取祁连。
折冲摧右校,搴旗殪左贤。昆弥还谢力,庆忌本推儇。
海外平遐险,来庭识负褰。三韩劳薄伐,六事指幽燕。
良家选河右,猛将征西山。浮云屯羽骑,蔽日引长旃。
自矜有馀勇,应募忽争先。王师已得隽,夷首失求全。
鼓行徇玉检,乘胜荡朝鲜。志勇期功立,宁惮微躯捐。
不羡山河赏,谁希竹素传。
事君之礼,敢不尽情。敬奉德义,树之风声。昭德塞违,不殒其名。
死而利国,以为已荣。兹心不爽,忠而能力。不为利谄,古之遗直。
威黜不端,勿使能植。
三王德弥薄。
惟后用肉刑。
太苍令有罪。
就递长安城。
自恨身无子。
困急独茕茕。
小女痛父言。
死者不可生。
上书诣阙下。
思古歌鸡鸣。
忧心摧折裂。
晨风扬激声。
圣汉孝文帝。
恻然感至情。
百男何愦愦。
不如一缇萦。
彼昼何长,岁计乃短。迨我今暇,申此诚款。吹笙鼓瑟,以乐嘉宾。
中苟不接,化为劳薪。昔我初生,伤乎末季。及吾方刚,而乃不啻。
盻彼流水,其流汤汤。亮无利楫,孰溯以航。岁不我与,世亦如斯。
道远倒行,徒为人嗤。炙我枯鲤,命我匏尊。惟彼无怀,可与晤言。
碧澄千顷豁,青立一峰孤。月似悬秋镜,人如坐玉壶。
烟光随地尽,水色到天无。肯与渔翁醉,邻舟近可呼。
端居寡营尚,悠然澹心情。百年感逆旅,何为劳吾生,忽闻春风至,有酒急须倾。
醉卧东窗下,阶前一鸟鸣。
风流犹记旧相偎,洗却铅华另结胎。饱阅炎凉羞献笑,无端聚散莫兴哀。
情缘到底方知冷,世事回头尽可猜。姚魏未须矜异艳,行看次第衬苍苔。
桃李艳阳态,笑我不入时。
松竹贫贱交,却是同襟期。
辛夷零落海棠残,似梦春光取次看。人世那堪春几度,夕阳萧寺独凭阑。